Zginęli w katastrofie prezydenckiego Tupolewa

Władysław Stasiak

Szef Kancelarii Prezydenta RP.  Zawsze z delikatnym uśmiechem i pewnym dystansem do swego rozmówcy, powszechnie szanowany, cieszył się dobrą opinią nawet w kręgu przeciwników politycznych. Należał do najlepszych urzędników III Rzeczpospolitej. Pochodził z Wrocławia, kształtował się w duszpasterstwie dominikańskim. Należał do absolwentów pierwszego rocznika Krajowej Szkoły Administracji Publicznej, którą ukończył  w 1993 roku. Z Lechem Kaczyńskim poznał się w czasie pracy w Najwyższej Izbie Kontroli. Gdy Kaczyński został prezydentem Warszawy w 2002 r., Stasiak został jego zastępcą odpowiedzialnym za bezpieczeństwo. Lech Kaczyński mówił o nim wówczas jako o swoim „szeryfie". Stasiak, który znakomicie znał angielski i francuski przeszedł staż w amerykańskich instytucjach odpowiedzialnych za bezpieczeństwo oraz we francuskiej Dyrekcji Generalnej Policji Państwowej. Wzorem dla niego był szef nowojorskiej policji Williama Brattona, który radykalnie poprawił bezpieczeństwo w tym mieście. W rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, został wiceministrem Spraw Wewnętrznych. W sierpniu 2006 roku prezydent Lech Kaczyński powołał go na szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Po dymisji Janusza Kaczmarka w związku z aferą gruntową, Stasiak zastąpił go na fotelu szefa MSWiA. Po przegranych przez PiS wyborach w listopadzie 2007 roku Lech Kaczyński ponownie powołał go na szefa BBN. Natomiast w lipcu 2009, po odejściu Piotra Kownackiego został szefem kancelarii prezydenta. Miał 44 lata.

Wojciech Seweryn

autor Pomnika Ofiar Katyńskich w Chicago, syn polskiego oficera Mieczysława Seweryna, który trafił do obozu w Kozielsku i był jedną z ofiar katyńskich w 1940 roku. Z wykształcenia plastyk, ukończył krakowską Akademię Sztuk Pięknych. W sierpniu skończyłby 71 lat.

Zbigniew Wassermann

Jego maksyma życiowa brzmiała: „Uczciwie postępować w każdej sytuacji bez względu na konsekwencje”. Prawnik prokurator, polityk Prawa i Sprawiedliwości, poseł IV, V i VI kadencji. W latach 2005-2007 minister-członek Rady Ministrów, koordynator służb specjalnych w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a później w rządzie Jarosława Kaczyńskiego.

Urodził się w 1949 roku w Krakowie w rodzinie o tradycjach kolejarskich. Ukończył wydział prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 2001 roku był posłem wybranym z krakowskiej listy Prawa i Sprawiedliwości. Członek Sejmowej Komisji do spraw Służb Specjalnych w Sejmie IV kadencji. Wiceprzewodniczący sejmowej komisji do spraw PKN Orlen. W latach 2000-2001 był najbliższym współpracownikiem ówczesnego ministra sprawiedliwości Lecha Kaczyńskiego. W latach 90. jako prokurator Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie nadzorował śledztwa, dotyczące utrudniania dochodzenia w sprawie śmierci Stanisława Pyjasa. W Prokuraturze Krajowej był odpowiedzialny między innymi, za nadzór nad sprawą gangu pruszkowskiego. Od listopada 2009 zasiadał w sejmowej komisji śledczej ds. tzw. afery hazardowej.

Zasiadał w zarządzie Stowarzyszenia Polskich Prawników Katolickich w Krakowie. Autor wielu publikacji prasowych, dotyczących problematyki przestępczości nieletnich, prawa do życia, zbrodni komunistycznych i wolności prasy. O sobie mówił: „Marzę o kraju prawa i sprawiedliwości, i tą zasadą kieruję się w swojej pracy”. Lubił grzybobranie, jazdę na rowerze, kajakarstwo i pływanie. Zostawił żonę, troje dorosłych dzieci i wnuki

Zenona Bożena Mamontowicz-Łojek

Prezes Polskiej Fundacji Katyńskiej, współzałożycielka warszawskiej Rodziny Katyńskiej. Była żoną prof. Jerzego Łojka, zmarłego w 1986 r. wybitnego historyka, którego ojciec został zamordowany w Katyniu.

Ur. 22 grudnia 1937 r. w Warszawie, absolwentka szkoły baletowej, była tancerką, choreografem, krytykiem i historykiem baletu, doktorem nauk pedagogicznych. Napisała kilka naukowych i popularnonaukowych książek o historii polskiego baletu, w latach 1971-1974 kierowała baletem łódzkiej operetki.