Audiencja generalna: Bóg - nasza radość

2. Psalm wprowadza w atmosferę rozradowania: śmiech, radość z otrzymanej wolności, na usta cisną się pieśni radości (por. w. 1-2). Reakcja na odzyskaną wolność jest dwojakiego rodzaju. Z jednej strony narody pogańskie uznają wielkość Boga Izraela: "Wielkodusznie postąpił z nimi Pan" (w. 2). Ocalenie narodu wybranego staje się wyraźnym dowodem skutecznego i potężnego istnienia Boga, obecnego i działającego w historii. Z drugiej strony to lud Boży wyznaje swą wiarę w Pana, który ocala: "Wielkodusznie postąpił Pan z nami" (w. 3). 3. Z kolei myśl wybiega w przeszłość, przeżywaną na nowo z drżeniem lęku i goryczą. Chcielibyśmy zwrócić uwagę na rolnicze porównanie zastosowane przez Psalmistę: "Którzy we łzach sieją, żąć będą w radości" (w. 5). Pod ciężarem pracy często po twarzy spływają łzy: posiew jest żmudny, często okazuje się jałowy i skazany na niepowodzenie. Kiedy jednak nadchodzą obfite i radosne żniwa, okazuje się, że ból ten był owocny. Ten werset Psalmu zawiera wielką naukę na temat tajemnicy płodności i życia, któremu może towarzyszyć cierpienie. Tak właśnie powiedział Jezus na progu swej męki i śmierci: "Jeżeli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie tylko samo, a jeżeli obumrze, przynosi plon obfity" (J 12,24). 4. I tak horyzont Psalmu otwiera się na radosne żniwa, symbol wesela, zrodzonego przez wolność, pokój i dobrobyt, będące owocem Bożego błogosławieństwa. Modlitwa ta jest zatem pieśnią nadziei, do której należy się uciekać, gdy jest się pogrążonym w czasie próby, strachu, zagrożenia z zewnątrz i wewnętrznego ucisku. Może jednak stać się także bardziej ogólnym wezwaniem do przeżywania swych własnych dni i podejmowania swych decyzji w klimacie wierności. Wytrwanie w dobru, nawet gdy nie spotyka się ze zrozumieniem i wystawione jest na przeciwności, w końcu jednak dociera do przystani światła, płodności, pokoju. O tym właśnie przypominał św. Paweł Galatom: "Kto sieje w duchu, jako plon ducha zbierze życie wieczne. W czynieniu dobrze nie ustawajmy, bo gdy pora nadejdzie, będziemy zbierać plony" (Gal 6, 8-9). 5. Kończymy refleksją św. Bedy Czcigodnego (672/3-735) na temat Psalmu 126 (125), który komentuje słowa Jezusa, zapowiadającego uczniom smutek, jaki ich czeka, a zarazem radość, jaką on im przyniesie (por. J 16,20). Beda przypomina, że "płakali i narzekali ci, którzy miłowali Chrystusa, kiedy widzieli Go pojmanego przez nieprzyjaciół, związanego, prowadzonego na sąd, skazanego, biczowanego, wyśmianego, w końcu ukrzyżowanego, ugodzonego włócznią i pogrzebanego. Radowali się natomiast ci, którzy miłowali świat... kiedy skazywano na najbardziej szkaradną śmierć tego, którego sam widok był dla nich dokuczliwy. Zasmucili się uczniowie śmiercią Pana, ale kiedy dowiedzieli się o Jego zmartwychwstaniu, smutek ich zamienił się w radość; kiedy zobaczyli potem cud wniebowstąpienia, z większą jeszcze radością wysławiali i błogosławili Pana, jak zaświadcza ewangelista Łukasz (por. Łk 24,53). Ale te słowa Pana odnoszą się do wszystkich wiernych, którzy poprzez łzy i boleść świata starają się osiągnąć wieczną radość i którzy słusznie teraz płaczą i są smutni, nie mogą bowiem widzieć jeszcze tego, którego miłują i ponieważ dopóki będą w ciele, wiedzą, że są jeszcze daleko od ojczyzny i królestwa, nawet jeśli są pewni, że poprzez trudy i walkę dostąpią nagrody. Ich smutek przemieni się w radość, kiedy po zakończeniu walki w tym życiu, otrzymają nagrodę życia wiecznego, jak o tym mówi Psalm: «Którzy we łzach sieją, żąć będą w radości» (Homilie na temat Ewangelii, 2,13: Collana di Testi Patristici, XC, Roma 1990, pp. 379-380).