Wirtualnie po muzeach watykańskich

W wirtualnej podróży pomogą narzędzia pozwalające na powiększanie obrazów, przechodzenia z sali do sali oraz poznawanie historii zaznaczonych eksponatów w pięciu językach: włoskim, angielskim, niemieckim, francuskim i hiszpańskim. W roku ubiegłym, średni czas oczekiwania na wejście do Muzeów Watykańskich, wynosił trzy godziny. Dla tych, który nie znoszą stania w długich kolejkach oraz tych, którzy nie mogą pozwolić sobie na podróż do Rzymu, stworzono możliwość obejrzenia arcydzieł poprzez łącza internetowe. Piękno sztuki, zgromadzonej na Watykanie, jest przybliżane przez 800 rysunków, ponad 160 ilustracji oraz ponad 3200 stron tekstu. Po wirtualnym wejściu do wybranego pomieszczenia, wyłania się obraz zwiedzanego miejsca, po czym uruchamia się zapis kamery rejestrującej widok sali. Dzięki narzędziom internetowym umieszczonym na stronie możemy w każdym momencie powiększać i pomniejszać oglądane zdjęcia eksponatów oraz przechodzić wirtualnie z jednej sali do drugiej. W odróżnieniu od oglądania wielkich zdjęć w albumach fotograficznych, wirtualne zwiedzanie ma tą zaletę, że internauta może przyjrzeć się dziełom zarówno jako pojedynczym dziełom, jak i ich układowi w danej sali. Aby lepiej ukazać "wirtualnemu turyście", gdzie umieszczony jest eksponat, graficy komputerowi, stworzyli animacje pozwalające zorientować się na której ścianie znajduje się oglądane przez nas dzieło. W części etnograficzno-misyjnej muzeum, obok widoku na salę z eksponatami, możemy też śledzić mapę, na której zaznaczono miejsce skąd opisywane przedmioty pochodzą. Do najbardziej imponujących pokazów komputerowych należy z pewnością animacja Kaplicy Sykstyńskiej. Najpierw widzimy wnętrze kaplicy z poziomu, z jakiego zwiedza ją każdy turysta, stojąc naprzeciw fresku Michała Anioła "Sąd Ostateczny". Drugi rzut, to widok na kaplicę z wysokości kilku metrów z góry. Klikając na link: "Widok na freski kaplicy", można dokładniej przyjrzeć się poszczególnym freskom. Wybierając "Sufit", internauta może wybrać sceny z historii zbawienia (stworzenie świata i człowieka, wygnanie z raju, potop), przyjrzeć się starotestamentalnym prorokom i sybillom, czy też królom Izraela. Północna ściana została podzielona na cztery płaszczyzny, na których wyszczególniono sylwetki papieży, sceny z życia Jezusa Chrystusa oraz postaci ze Starego Testamentu. Podobny układ znajduje się na ścianie południowej kaplicy. Polski internauta żałować będzie z pewnością, że wśród eksponatów, przedstawionych do wirtualnego zwiedzania, zabrakło obrazu Jana Matejki "Zwycięstwo pod Wiedniem", ofiarowanym przez autora papieżowi Leonowi XIII w 1883 r. Zabrakło też widoku Sali Niepokalanej, ozdobionej freskami Francesca Podesti w 1855 r., ilustrującymi dogmat o niepokalanym poczęciu Maryi. Istnieje możliwość zapoznania się z podstawowymi danymi na temat pokazanych eksponatów, zwłaszcza rzeźb i obrazów. Z informacji tych dowiedzieć się można np. o miejscu, z którego pochodzi dane dzieło, o czasie jego powstania i jego wielkości. Zwiedzający, który nie włada językiem włoskim, angielskim, niemieckim, francuskim czy hiszpańskim, w którym opisywane są zakątki muzeów watykańskich, może jednak liczyć na sporo wrażeń. Strona internetowa muzeów watykańskich ma za zadanie ukazanie zbiorów, tym którzy nie mogą udać się do Watykanu, ale i zachęcić do zwiedzania te wszystkie osoby, które do muzeów wybierają się osobiście. Od roku 2000 czekają tam na turystów nie tylko dzieła mistrzów i zabytki kultury, ale także sklepy z pamiątkami, punkty informacyjne oraz medyczne. Zbiory watykańskie wywodzą się z prywatnej kolekcji kardynała Giuliana Della Rovere, przeniesionej do pałacu papieskiego i wystawionej w ogrodach Belwederu w roku 1503, kiedy kardynał obrany został papieżem i przyjął imię Juliusza II. Zbiory były uzupełniane przez jego następców. Uporządkowane w XVIII i XIX w., obejmują obecnie m.in.: Pinakotekę z XVIII w., której założycielem był Pius VI; założone przez Klemensa XIV, a udostępnione w 1787 r. przez Piusa VI Museo Pio-Clementino, z ekspozycją rzeźby antycznej (m.in. słynne dzieła: Grupa Laokoona, Apollo Belwederski); Museo Chiaramonti z początku XIX w., powołane do życia przez Piusa VII, zawierające również zbiory sztuki antycznej; muzea sztuki etruskiej z 1836 r. i egipskiej z 1839 r., założone przez Grzegorza XVI, oraz muzeum misyjno-etnologiczne, które w 1926 r. założył Pius XI. Integralną część Muzeów Watykańskich stanowi Biblioteka Watykańska, w obrębie której funkcjonuje m.in. gabinet medali oraz muzeum sztuki chrześcijańskiej z 1756 r. i świeckiej z 1761 r. (tzw. Sacro i Profano - założone przez Benedykta XIV i Klemensa XIII). Sztuka chrześcijańska eksponowana jest również w muzeum sztuki wczesnochrześcijańskiej (założonej przez Piusa IX w 1854 r.) i galerii nowoczesnej sztuki sakralnej (założonej przez Pawła VI w 1973 r.).