Klasyfikacja niemedalowa

Wizja Sądu Ostatecznego stanowi kryterium bycia uczniem Jezusa. Tym „najprawdziwszym z prawdziwych”. Nie ma w nim plebiscytu na zajmowanie „miejsc niemedalowych”, czyli jak najbliżej ołtarza w czasie Mszy, a jak najdalej od bliźnich – już w chwilę po opuszczeniu świątyni. Tak to nie działa. Pośród tych, których chwali Chrystus Król, nie ma duchowych schizofreników, których usta są pełne frazesów i banałów religijnych a serca zioną „krainą lodu” na widok bliźnich, zwłaszcza różniących się od nich sposobem patrzenia na świat. Tak dzieje się już od najmłodszych lat – jedni uczniowie jadą na zawody sportowe, a drudzy – z zazdrości – nie potrafią nawet życzyć im z tej racji czegoś dobrego, choćby zwyczajnie powodzenia czy zdobycia miejsca medalowego.

W swoim pierwszym orędziu na Światowy Dzień Młodzieży, obchodzony 23 listopada 2025, papież Leon XIV przypomniał: „Mocą Ducha Świętego, jako pielgrzymi nadziei, przygotowujemy się, aby stać się odważnymi świadkami Chrystusa”. To świadectwo – według Papieża – dotyczy dwóch aspektów: przyjaźni z Jezusem, rozumianej jako dar oraz własnego zaangażowania w społeczeństwie, które jest zadaniem do codziennej realizacji. „Jest to przyjaźń wyjątkowa, która daje nam wspólnotę z Bogiem; przyjaźń wierna, która pozwala nam odkryć godność naszą i innych; przyjaźń wieczna, której nawet śmierć nie może zniszczyć, ponieważ ma swoje źródło w Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym”. Papież zachęca więc w sposób zdecydowany do „wyjścia poza siebie”. Stąd więc wezwanie dla świadków – misjonarzy: „Zatem nie ulegajcie zniechęceniu: podobnie jak święci, również i wy jesteście wezwani do zachowania nadziei, zwłaszcza w obliczu trudności i przeszkód”. I „słuchajmy głosu Boga w nas i przezwyciężajmy nasz egoizm, stając się pracowitymi budowniczymi pokoju”.

Początek i Kres. Wizja Sądu Ostatecznego, przywołana na początku tekstu – w związku z uroczystością Chrystusa Króla Wszechświata – to jakby ostatni akord tego, co rozpoczęło się wraz ze stwarzaniem świata. A chodzi tylko o jeden wyraz a w zasadzie jedno Słowo. „Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła” (J 1,3-5). To Słowo ma decydujące znaczenie również na końcu. I jednocześnie uświadamia nam wagę milczenia:

„Jakże przedziwne jest Twoje milczenie
we wszystkim, czym zewsząd przemawia
stworzony świat...
(…) «zatrzymaj się, to przemijanie ma sens»
«ma sens... ma sens... ma sens!»” (Jan Paweł II, Tryptyk Rzymski).

Słowo jest pomocą w opisie rzeczywistości, dzięki Niemu odkrywamy nowe horyzonty, niedostarczane dotąd sensy i znaczenia. Dzięki Niemu łatwiej można oddzielić ziarno od plew i dostrzec prawdziwe złoto, podczas gdy inni zachwycają się głośno jedynie tombakiem.