Anabaptyści u Ojca Świętego

Papież wyraził radość, że może powitać u siebie przedstawicieli tego międzynarodowego ruchu, którego nauka opiera się na Chrystusowym wezwaniu do Jego uczniów, "aby wspólnie żyli w Duchu Świętym i dawali świadectwo ewangelicznemu prawu miłości". "Chrześcijanie zawsze potrzebują wsłuchiwać się na nowo w radykalne nawoływania do świętości, która jest sercem orędzia naszego Zbawiciela" - powiedział Ojciec Święty. Podkreślił, że świadectwo anabaptystów o tym orędziu "w sposób szczególny odzwierciedla się w waszym szacunku dla stworzenia Bożego i w głębokim zaangażowaniu w obronie świętości całego życia ludzkiego". Jan Paweł II życzył swym gościom, aby "wzmożone kontakty z Kościołem katolickim, jakie wspieracie, przyniosły owoce w postacie coraz większego wzajemnego zrozumienia, szacunku i współpracy". "Niech Bóg, nasz miłosierny Ojciec ześle na was i na wasze wspólnoty obfitość swego błogosławieństwa w mądrości, radości i pokoju" - powiedział na zakończenie. Anabaptyści są jednym z najbardziej radykalnych odłamów protestantyzmu, zrodzonym w pierwszych dziesięcioleciach XVI w., gdy tysiące ludzi występowało ze swych Kościołów, aby żyć podobnie jak pierwsi chrześcijanie - we wspólnotach braterskich i wyrzekając się wszelkiej przemocy. Odwołując się do Pisma Świętego, członkowie nowych ruchów odrzucali m.in. chrzest niemowląt, uznając jedynie chrzest w wieku dojrzałym (stąd nazwa: anabaptidzein 'ochrzcić na nowo', czyli po polsku: nowochrzczeńcy), a także głosząc zasadę "Kościoła wybranych", który tworzą oni, w przeciwieństwie do "Kościoła masowego", wykazując podejrzliwy stosunek do świata doczesnego i próbując objąć reformami religijnymi życie społeczne. Radykalizm ten był główną przyczyną częstych prześladowań, których ofiarami padali od początku anabaptyści, jak również wielu podziałów wśród nich. Tak powstały m.in. takie odłamy jak mennonici, huterianie, bracia polscy, a później także baptyści. Ruch Wspólnot Bruderhof zrodził się po I wojnie światowej w Niemczech, a formalnie powstał w 1920 r. z inicjatywy Eberharda Arnolda (1883-1935), jego żony Emmy i jej siostry Else von Hollander. Kierując się Biblią porzucili oni wygodne życie na przedmieściach Berlina i osiedlili się w miejscowości Sannerz, gdzie wkrótce przyłączyło się do nich sporo podobnie myślących ludzi. Tak w ciągu 10 lat powstała wspólnota, która nazwała się Bruderhof (miejsce braci). Po dojściu do władzy hitlerowców jej członkowie, głoszący m.in. pacyfizm i powszechną miłość bliźniego, szybko padli ofiarami prześladowań (m.in. w 1937 uwięziono na krótko założyciela grupy), po czym zmuszono ich do opuszczenia kraju. Wyjechali najpierw do Wielkiej Brytanii, a gdy w 1941 tu również dotarła wojna, udali się do Paragwaju, skąd w 1954 przenieśli się do Rifton koło Nowego Jorku, gdzie do dzisiaj mieści się siedziba władz grupy. Obecnie anabaptyści Bruderhof liczą ok. 2,5 tys. wiernych w 11 wspólnotach, z których 5 mieści się w Nowym Jorku i okolicach, a pozostałe w południowo-wschodniej Pensylwanii, w Londynie, koło Frankfurtu nad Menem i w Nowej Południowej Walii w Australii. Na czele ruchu stoi wnuk założyciela - Johann Christoph Arnold.