Rodzina polska i wyzwania współczesności

Kryzys europejskości przybiera monstrualne wprost rozmiary także dlatego, że we współczesnym publicznym życiu w wielu europejskich, chrześcijańskich do niedawna społeczeństwach nie ma szacunku dla chrześcijańskiego sacrum; co więcej, celowo i bezkarnie jest ono degradowane i deptane. Należy się cieszyć, że w społeczeństwach tych z zasady nie obraża się religii żydowskiej oraz islamu. Obraza taka spotyka się bowiem z natychmiastowym potężnym protestem zainteresowanych i jest dotkliwie karana przez sądy. Natomiast to, co święte dla chrześcijan, nie podlega właściwie ochronie. Każde bluźnierstwo, każde zbezczeszczenie największych nawet świętości przez tzw. ludzi sztuki, przez rozliczne media, przez rozmaitych polityków, przez podobne do faszystowskich, a całkowicie bezkarne w swoim działaniu partie i organizacje, określające się jako wprost antyklerykalne, i za swoje główne zadanie uważające bezwzględną walkę z duchowieństwem i Kościołem katolickim - każde takie działanie, jak mówi ksiądz kardynał Ratzinger w cytowanym już przemówieniu, jest we współczesnych społeczeństwach natychmiast usprawiedliwiane pod wygodnym i ciągle przywoływanym pretekstem, że najwyższym dobrem jest wolność opinii, której ograniczenie byłoby zagrożeniem albo nawet zniszczeniem tolerancji i wolności w ogóle. W tym momencie należy podkreślić, że nikt nie ma prawa do wolności absolutnej. Wolność jednego człowieka kończy się bowiem w tym miejscu, gdzie zaczynają się słuszne prawa drugiego człowieka. Wolność opinii ma swoje granice i nie może niszczyć dobrego imienia, godności i praw ludzi, których dany polityk, dziennikarz, artysta czy ktokolwiek inny z jakichś względów, w tym wypadku ideologicznych, nienawidzi. Wolność opinii nie jest wolnością kłamania, bluźnienia, szydzenia i deptania świętości. Postmodernistyczna ideologia tzw. poprawności politycznej zrodzona w Ameryce w drugiej połowie XX w. przez marksistowskich lewaków zachwyca się wszelkiego rodzaju innymi niż chrześcijańska kulturami i obyczajami, pod niebiosa wysławia i promuje wszelkiego rodzaju mniejszości, seksualne i inne, a pogardza i degraduje wyrosłą z chrześcijaństwa kulturę euroatlantycką. Kryje się w tym jakaś dziwna, zupełnie niezrozumiała nienawiść Zachodu do samego siebie. W swojej własnej historii widzi tylko to, co naganne i destrukcyjne. Nie bierze pod uwagę faktu, że mimo określonych słabości, błędów czy nawet zbrodni, jakie popełnili w minionych wiekach przedstawiciele cywilizacji euroatlantyckiej, jest ona najwspanialsza i najlepsza ze wszystkich, jakie ludzkość kiedykolwiek stworzyła. Wielokulturowość czy pluralizm kulturowy, którego nikt przy zdrowych zmysłach nie ocenia negatywnie, tak bardzo w naszych czasach promowany, nie może oznaczać porzucenia i zdrady własnej kultury. Należy pamiętać także o tym, że wielokulturowość musi mieć jakiś wspólny mianownik, żeby nie doprowadziła do kompletnego chaosu. Tym wspólnym mianownikiem musi być przynajmniej złota reguła etyczna, która nakazuje nam tak traktować innych ludzi, jak chcielibyśmy, aby i oni nas traktowali. Tym wspólnym mianownikiem musi być także poszanowanie sacrum innych ludzi, wyjście naprzeciw świętości drugiego człowieka. Jest to jednak możliwe tylko wtedy, jeżeli sacrum, tj. Bóg, nie jest dla nas kimś obcym. Wypierając się Boga, wypieramy się kultury europejskiej, której nie wolno - jak to się dziś powszechnie czyni - sprowadzać do cywilizacji techniki i handlu. Kultura pozbawiona sacrum, pozbawiona wymiaru transcendentnego staje się bowiem całkowicie pusta i pozbawiona sensu.