"Diamentowy Ślad" dla T. Mazowieckiego

Wręczenie wyróżnienia odbyło się 29 stycznia podczas uroczystej gali w rezydencji Prymasa Polski w Warszawie. T. Mazowiecki otrzymał "Diamentowy Ślad" za "wytrwałość w budowaniu mostów między etyką i polityką; siłę spokoju i mądrość, za zaangażowanie w ruch "Solidarności" i budowanie fundamentów Trzeciej Rzeczypospolitej oraz za wskazywanie prymatu wartości duchowych na rozdrożach religii i światopoglądów, Polski i Europy" - uzasadnił werdykt kapituły jej przewodniczący sen. Krzysztof Piesiewicz. Laureat otrzymał statuetkę autorstwa prof. Gustawa Zemły. Tadeusz Mazowiecki (ur. 1927) był pierwszym niekomunistycznym premierem powojennej Polski. W latach 1946-55 był członkiem Stowarzyszenia "Pax", 1953-55 redaktorem naczelnym tygodnika "WTK"; współzałożycielem warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej, a także współzałożycielem w 1958 r. i redaktorem naczelnym do 1981 r. miesięcznika "Więź". W latach 1961-71 był posłem na sejm (Koło Poselskie "Znak"). W 1968 roku wraz z grupą posłów "Znaku" składał interpelację w sprawie brutalnej akcji milicji wobec studentów Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1976 był jednym z sygnatariuszy protestu przeciwko zmianie Konstytucji. W 1980 r. został przewodniczącym komisji doradców Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. W 1981 i 1989 pełnił funkcję redaktora naczelnego "Tygodnika Solidarność". Internowany po ogłoszeniu stanu wojennego, w 1989 roku uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu. Po przełomie 1989 r. - od sierpnia 1989 do grudnia 1990 - był premierem. Jako kandydat w wyborach prezydenckich 1990 zajął trzecie miejsce za Lechem Wałęsą i Stanem Tymińskim. Był wieloletnim liderem i do 1995 roku przewodniczącym Unii Wolności. W 1995 został odznaczony Orderem Orła Białego, jest jednym z głównych twórców Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1997 r., był posłem na Sejm w latach 1991-2001, 1998-2001. W latach 1992-95 był też specjalnym sprawozdawcą konfliktu w b. Jugosławii, wyznaczonym przez Komisję Praw Człowieka ONZ. Podał się do dymisji na znak protestu przeciw bierności wspólnoty międzynarodowej w obliczu czystek etnicznych na Bałkanach.