Warszawa: Beatyfikacje w czasie Kongresu Eucharystycznego

Jak ustaliła KAI organizatorzy Kongresu lada dzień spodziewają oficjalnego potwierdzenia informacji o beatyfikacji obu Polaków w Warszawie. Stolica Apostolska nie ogłosiła jeszcze kto dokona beatyfikacji. Może to być prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. José Saravia Martins, wówczas Msza św. byłaby po łacinie. Druga możliwość to wyznaczenie przez Watykan legata papieskiego, np. w osobie Prymasa Polski kard. Józefa Glempa, wówczas Msza byłaby po polsku. Główna Eucharystia kongresowa, podczas której zostaną ogłoszeni nowi błogosławieni odbędzie się w niedzielę o godz. 10.00 na Palcu Piłsudskiego. Pierwotnie dwaj Polacy mieli być beatyfikowani w niedzielę, 24 kwietnia. Jednak ze względu na śmierć Jana Pawła II uroczystość przełożono, nie podając wówczas nowej daty. Założyciel zgromadzenia św. Michała Archanioła Sługa Boży ks. Bronisław Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 r. w Pruchniku k. Jarosławia. W 1863 roku wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu, które ukończył w 1867 roku. Już w czasie seminarium, obok studiów, gorliwie katechizował dzieci z okolic Przemyśla. Jako kapłan był wikariuszem w Harcie, potem w Przemyślu. Następnie studiował filozofię we Lwowie i Krakowie. Przez pewien czas był proboszczem w Gaci, później w Błażowej, a wreszcie jako profesor teologii pastoralnej pracował w seminarium w Przemyślu. Szerzył słowem i czynem ideę życia powściągliwego i pracowitego. W 1886 r. wstąpił w Turynie do zgromadzenia salezjanów. W marcu 1892 r. wrócił do Polski i objął parafię w Miejscu Piastowym k. Krosna. Obok pracy parafialnej zajął się wychowaniem młodzieży opuszczonej organizując na wzór św. Jana Bosko zakłady wychowawcze. Do 1897 r. pracował pod zwierzchnictwem zgromadzenia salezjańskiego. Potem opuścił jego szeregi, pragnąć w swej pracy wychowawczej pozostać przy pierwotnej regule św. Jana Bosko. Dzięki ofiarności społeczeństwa zbudował domy wychowawcze wraz z warsztatami do nauki zawodu. Największe - w miejscu Piastowym i Pawlikowicach k. Wieliczki, gdzie wychowywał zaniedbane dzieci. W 1898 r. ks. Markiewicz powołał do życia Towarzystwo "Powściągliwość i Praca", a w lipcu tegoż roku miesięcznik pod tym samym tytułem. Towarzystwo skupiało dziewczęta i chłopców, pragnących poświęcić się Bogu przez życie zakonne i pracę na rzecz potrzebujących dzieci. W 1902 roku patronem tworzonego dzieła został wybrany św. Michał Archanioł. Ks. Bronisław Markiewicz zmarł w opinii świętości 29 stycznia 1912 roku, nie doczekawszy zatwierdzenia zgromadzenia. Nastąpiło to dopiero 29 września 1921 roku. Ks. Władysław Findysz (1907-1964), jest pierwszym polskim męczennikiem komunizmu. Urodził się 13 grudnia 1907 r. w Krościenku koło Krosna. Święcenia kapłańskie przyjął w Przemyślu w 1932 r. W 1941 r. został mianowany administratorem, a w następnym roku proboszczem parafii pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Nowym Żmigrodzie. Tu dał się poznać jako człowiek skromny, taktowny i bardzo pobożny. W czasie okupacji niemieckiej starał się nieść pomoc duchową i materialną swoim parafianom, zwłaszcza podczas wysiedlenia i zatrzymania się frontu, który spowodował całkowite zniszczenie Nowego Żmigrodu. Okazywał pomoc i współczucie miejscowym Żydom i Łemkom. Po wojnie ks. Findysz podjął się wielkiego dzieła moralno-religijnej odrodzenia swoich parafian, w czym usilnie starały się przeszkodzić władze komunistyczne, stosując rozmaite szykany. W 1963 r. ks. Findysz zaapelował do parafian o tzw. `soborowe czyny dobroci`, wystosowując listy do poszczególnych rodzin i osób. Wówczas to został aresztowany i skazany na pięć lat więzienia za `zmuszanie do praktyk religijnych`. Przez kilka miesięcy odbywał karę na Zamku w Rzeszowie, a na wiosnę 1964 r. został przeniesiony do krakowskiego więzienia dla więźniów politycznych na Montelupich. Liczne upokorzenia i cierpienia, których doznał w czasie procesu i w więzieniu mocno nadszarpnęły jego zdrowie. Przewidując bliski koniec jego życia, władze zwolniły księdza. Ks. Findysz powrócił do Nowego Żmigrodu, gdzie zmarł po kilkunastu tygodniach w opinii świętości w dniu 21 sierpnia 1964 r. Został pochowany na miejscowym cmentarzu.