Jeśli się jest zakochanym w Bogu, musi się być zakochanym w ludziach – mówiła Catherine Doherty, rosyjska baronowa, która dobrowolnie mieszkała wśród nędzarzy Toronto, Chicago, Nowego Jorku. Jej miłość była radykalna. Z miłości do Chrystusa chciała zawisnąć po drugiej stronie Jego krzyża. Z miłości do ludzi porzuciła dostatnie życie, by opatrywać rany Chrystusa w innych ludziach. Jej radykalizm zawstydza i wzbudza szacunek. Wtedy, w latach 20. i 30. ubiegłego wieku, w USA wzbudzał też złość i nienawiść. „Oni cię nienawidzą, bo robisz to, co oni sami powinni robić” – mówił o „dobrych” katolikach, świeckich i księżach, jej spowiednik o. Carr. Ona rozumiała, że Kościół musi być ubogi i dla ubogich. Żyła tak, jak mówi i pokazuje papież Franciszek, odwołujący się – podobnie jak ona – do życia św. Franciszka z Asyżu. Doherty u kresu swojego długiego, 89-letniego życia patrzyła na nie jak na drogę, po której Bóg, „wziąwszy za rękę, prowadził krok po kroku, wskazując na potrzeby Kościoła, zanim się jeszcze ujawniły”.