Wanda Malczewska bliżej beatyfikacji

Wanda Malczewska, zmarła w roku 1896 po długim, 74 letnim życiu, była świecką mistyczką, bardzo czynną na polu społeczno-charytatywnym. Urodzona w Radomiu, w roku 1830 przyjęła na własne gorące pragnienie Pierwszą Komunię – jako zaledwie 8 letnie dziecko, co w tamtych czasach było wielką rzadkością. Wcześnie osierocona przez matkę, została przygarnięta przez ciotkę i zamieszkała w jej majątku w Klimontowie. Oddała się całkowicie Bogu przez modlitwę i pracę dla bliźnich. Zabiegała o podnoszenie oświaty wśród ludu. Mieszkańców wsi uczyła czytać i zaopatrywała w książki. Wyszukiwała zdolną młodzież wiejską i przygotowywała ją do szkoły średniej. Jeszcze w podeszłym wieku, gdy mieszkała na plebani w Parznie, oddawała się z zapałem pracy społecznej i charytatywnej. Gromadziła wokół siebie dzieci i młodzież, troszczyła się o chorych. Tam Wanda Malczewska zmarła w opinii świętości. Starania o wyniesienie jej na ołtarze podjęła już w okresie międzywojennym diecezja łódzka. Z pozostałych dekretów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych 5 dotyczy cudów przypisywanych wstawiennictwu trojga założycieli zgromadzeń zakonnych – z Niemiec, Hiszpanii i Włoch – oraz dwóch zakonnic: Hinduski i Włoszki. Dalszych 7 dekretów tej dykasterii stwierdza męczeństwo 148 Hiszpanów z czasów wojny domowej lat 30. oraz włoskiego misjonarza, który poniósł śmierć w roku 1964 w Kongu. Natomiast 6 dekretów dotyczy heroiczności cnót tyluż sług Bożych. Czworo z nich było Włochami, założycielami zgromadzeń zakonnych – w tym znany XIX-wieczny filozof, ks. Antonio Rosmini. Pozostali – to hiszpańska zakonnica i świecki Niemiec.