Narodowy rachunek sumień

Publikujemy cały tekst listu abp. Życińskiego:

Narodowy rachunek sumień

List Metropolity Lubelskiego o moralnej odpowiedzialności za historię Drodzy wierni, W wakacyjne dni wspominamy co roku robotnicze protesty, które przyniosły początek głębokich, polskich przemian. Kolejnym rocznicom, obok postawy wdzięczności wobec Boga, towarzyszy jednak poczucie goryczy i niedosytu. Narasta ono zarówno wtedy, gdy słyszymy o nowych aferach i przejawach korupcji, jak i wówczas, gdy środki przekazu podają kolejne nazwiska osób uznanych za tajnych współpracowników. Czujemy się wtedy bezsilni i bezradni, „niczym owce pozbawione pasterza” (Mt 9, 36). Aby nie ulec pesymizmowi, trzeba stanąć przed Bogiem w prawdzie i spróbować ocenić polski dramat zła i grzechu. Potrzeba troski o narodowe oczyszczenie sumień i ponowne odnalezienie tej duchowej solidarności, która jednoczyła nas przed laty. Potrzeba wreszcie wielkiego duchowego wysiłku, by zespolić troskę o poszkodowanych z szacunkiem dla prawdy i godności człowieka. Prawda, przebaczenie, miłosierdzie W ważnym dla człowieka dążeniu do prawdy, nie sposób uniknąć półprawd, czy pomówień. Każde zjawisko można bagatelizować, sugerując, iż stanowi ono temat zastępczy. Ani rozrachunki moralne z przeszłością, ani też problem lustracji nie stanowią tematów zastępczych. Dotyczą one bowiem ważnej dziedziny odpowiedzialności moralnej człowieka. Ukazują konieczność przezwyciężenia tych bolesnych zjawisk, którym wcześniej poświęcaliśmy zbyt małą uwagę. Prowadzą na ważny szlak oczyszczenia sumień. W dziedzinie tej potrzeba spokojnych i odważnych działań, które zespolą nas w poczuciu wielkiej odpowiedzialności za stan polskich sumień. Do postawy takiej nawoływał Jan Paweł II apelując, aby przeżycie Wielkiego Jubileuszu roku 2000 stanowiło dla wszystkich okazję do podjęcia „poważnego rachunku sumienia”. Zachęcali do niej biskupi polscy w liście z 278. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski. Wyrażali oni wówczas nadzieję, iż na drodze wyznania win, naprawienia zła i przebaczenia „możliwe są uczciwe obrachunki z historią, które nie będą ani przyczyną nowych ran, ani okazją do nienawiści, lecz służyć będą budowaniu przyszłości na trwałym fundamencie prawdy bez zafałszowań i niedomówień” (Wigry, 16 września 1995 r.).