Narodowy rachunek sumień

Zło w Kościele Osobny problem wymagający wspólnotowej refleksji wiąże się z dramatem donoszących duchownych, których ujawniane nazwiska stanowią szok dla wiernych. W wielu przypadkach prowadzi to do kryzysu wiary u osób, które nie potrafią pogodzić się ze złem odkrywanym w Kościele. Zechciejmy jednak uświadomić sobie, że zło było obecne już w gronie Apostołów. Dlaczego? Przecież Chrystus mógł zapewne wybrać do tego grona dwunastu wiernych Janów, którzy w najbardziej krytycznych sytuacjach daliby zawsze wyraz swej dojrzałości. Dlaczego więc wybrał Judasza, który wolał srebrniki niż Mistrza? Dlaczego powierzył tak ważne funkcje Piotrowi, który zagubił się w noc Pojmania? Dlaczego powołał uczniów, którzy najpierw spali w Ogrójcu, a po obudzeniu uciekli? Być może uczynił tak dlatego, byśmy nie budowali wspólnoty Kościoła na wspaniałych, nieskazitelnych ludziach, lecz na samym Chrystusie i łasce Bożej. Kiedy powołani przez Niego rozczarują i zawiodą, nie wolno nam odchodzić od Kościoła. Zdrada Judasza nie przekreśla prawdy o Zmartwychwstaniu. W doświadczeniu ludzkiej słabości tym bardziej potrzeba naszego świadectwa wiary, dojrzałości, troski o całą wspólnotę Kościoła. Jeśli ktoś z duchownych zawiódł tę wspólnotę podejmując w przeszłości niedopuszczalne formy współpracy, jego moralnym obowiązkiem jest wyznanie prawdy i wynagrodzenie krzywd tym osobom, które potraktował niesprawiedliwie. Wszyscy zwerbowani odpowiadają za swoje decyzje, słowa i czyny - a także za ich konsekwencje. Przepraszam za tych duchownych, którzy nie stanęli na wysokości zadania i polecam ich waszej modlitwie. Pamiętajmy jednak także, zarówno w odniesieniu do duchownych jak i świeckich, że w obecnej atmosferze nierzadko formułuje się bardzo poważne oskarżenia na podstawie jednostronnych raportów funkcjonariuszy. Niejednokrotnie doświadczamy dramatycznej samotności zaszczutych kapłanów, którzy poświęcili całe swe życie budowie nowych świątyń i pracy duszpasterskiej. Przed laty mieli przeciw sobie zorganizowany aparat przemocy, który utrudniał tę pracę traktując Kościół jako głównego wroga. Dziś, stojąc nad grobem, wysłuchują oskarżeń formułowanych przez środowisko żądne natychmiastowej sensacji. Czują się jednakowo bezbronni i samotni jak wtedy, gdy nie mieli żadnego wpływu na treść zapisów, jakie w ich dokumentach czynił funkcjonariusz, któremu zlecono utrudnianie budowy kościoła, czy zwalczanie ewangelizacji młodzieży. Wszystko to wymaga wielkiej rozwagi, delikatności, kultury ducha. Nie wolno nam unikać problemów trudnych. Nie wolno jednak również ranić i obrażać niewinnych sugerując, że polskie przemiany stanowią wynik współdziałania SB i tajnych współpracowników. Naturę tych przemian określił Jan Paweł II, gdy podczas swej pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny prosił Ducha Świętego o przemianę oblicza tej ziemi. Zachowajmy wierność Jego przesłaniu. Nie zrażajmy się tym, co bolesne. Świadomi roli łaski Bożej w naszym życiu, zachowajmy wiarę w zwycięstwo dobra. Męczeńska śmierć ks. Jerzego Popiełuszki uczy nas, że dobrem można zwyciężać zło, zakłamanie i przemoc. Niech nasze codzienne świadectwo prawdy, dobroci i miłosierdzia służy budowie lepszego świata żyjącego Ewangelią błogosławieństw. Niechaj wspólnota wrażliwych sumień umacnia naszą nadzieję na kolejnych etapach przemiany oblicza tej ziemi. Wasz Pasterz Arcybiskup Józef