Benedykt XVI pisze do Asyżu o religiach

Z kolei w Nowym Testamencie kulminacją objawienia tego powszechnego planu miłości jest tajemnica paschalna, w której wcielony Syn Boży, we wstrząsającym akcie zbawczej solidarności oddaje się na ofiarę na krzyżu za całą ludzkość. Bóg ukazuje w ten sposób, że Jego naturą jest miłość. To chciałem podkreślić w swej pierwszej encyklice, rozpoczynającej się właśnie od słów "Deus caritas est" (1 J 4, 7). To stwierdzenie Pisma nie tylko rzuca światło na tajemnicę Boga, ale też rozświetla związki między ludźmi, którzy wszyscy powołani są do życia zgodnie z przykazaniem miłości. Spotkanie zwołane do Asyżu przez sługę Bożego Jana Pawła II słusznie położyło nacisk na wartość modlitwy w budowaniu pokoju. Jesteśmy bowiem świadomi, jak trudna, a niekiedy po ludzku wręcz rozpaczliwa jest droga ku temu podstawowemu dobru.

Pokój jest wartością, złożoną z wielu składników. Do zbudowania go są oczywiście ważne drogi natury kulturowej, politycznej i gospodarczej. Przede wszystkim jednak pokój trzeba budować w sercach. Tu bowiem rozwijają się uczucia, które mogą go podsycać bądź, przeciwnie, zagrażać mu, osłabiać i dławić go. Serce człowieka jest zresztą miejscem interwencji Boga. A zatem obok wymiaru "poziomego" stosunków z innymi ludźmi, podstawowe znaczenie okazuje się mieć w tej dziedzinie wymiar "pionowy" relacji każdego z Bogiem, w którym wszystko ma swoją podstawę. To właśnie Jan Paweł II swą inicjatywą z 1986 roku chciał przypomnieć z mocą światu. Prosił o prawdziwą modlitwę, która obejmowałaby całe istnienie. Dlatego chciał, aby towarzyszył jej post a wyrażała ją pielgrzymka, symbol drogi na spotkanie z Bogiem. Wyjaśniał on: "Modlitwa wymaga z naszej strony nawrócenia serca" ("Insegnamenti di Giovanni Paolo II", 1986, vol. II, s. 1253).

Wśród ważnych aspektów spotkania w 1986 roku podkreślić należy, że świadectwo tej wartości modlitwy dla budowy pokoju dali przedstawiciele różnych tradycji religijnych, a nastąpiło to nie na odległość, lecz w kontekście spotkania. W ten sposób modlący się wyznawcy różnych religii mogli ukazać, za pomocą języka świadectwa, że modlitwa nie dzieli, lecz łączy i stanowi decydujący element dla skutecznej pedagogii pokoju, opartej na przyjaźni, wzajemnym przyjęciu, na dialogu między ludźmi odmiennych kultur i religii. Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej potrzebujemy tej pedagogii, szczególnie gdy spoglądamy na młode pokolenia. Tak wielu młodych ludzi na obszarach świata, naznaczonych przez konflikty, wychowywanych jest do uczuć nienawiści i zemsty, w kontekstach ideologicznych, w których pielęgnuje się nasiona dawnych urazów i przygotowuje się serca do przyszłej przemocy. Należy obalić te bariery i sprzyjać spotkaniu. Cieszę się zatem, że inicjatywy zaplanowane na ten rok w Asyżu idą w tym kierunku i że zwłaszcza Papieska Rada ds. Dialogu Międzyreligijnego pomyślała o zastosowaniu tego w sposób szczególny do młodzieży.