Odpusty na Światowy Dzień Chorego

W Watykanie opublikowano dekret Penitencjarii Apostolskiej o odpustach, których Benedykt XVI udzielił w związku z obchodzonym w najbliższą niedzielę 11 lutego XV Światowym Dniem Chorego. Jest on w tym roku w sposób szczególny poświęcony osobom nieuleczalnie i terminalnie chorym. Odpust zupełny otrzymuje się pod zwykłymi warunkami. Są nimi spowiedź, Komunia św. i modlitwa w intencjach Ojca Świętego oraz wyzbycie się z przywiązania do jakiegokolwiek grzechu. Odpust można uzyskać uczestnicząc 11 lutego w głównych uroczystościach Dnia Chorego w stolicy Korei – Seulu lub w nabożeństwach odprawianych z tej okazji w innych miejscach wyznaczonych przez władze kościelne. Kto z powodu przynajmniej kilkugodzinnej opieki nad chorymi w szpitalu czy domu nie może w tym dniu wziąć udziału w takim nabożeństwie, również będzie mógł otrzymać odpust zupełny. Konieczne są odpowiednia dyspozycja ducha i chęć spełnienia innych warunków odpustu. Tak samo osoby, które z powodu choroby, wieku czy innych tego rodzaju przyczyn nie będą mogły uczestniczyć we wspomnianych nabożeństwach, mogą uzyskać odpust zupełny. Konieczna jest modlitwa za chorych, ofiarowanie Bogu swych cierpień oraz gotowość spełnienia innych warunków, gdy tylko to będzie możliwe. Dekret Penitencjarii Apostolskiej dotyczy też odpustów cząstkowych, których Ojciec Święty udziela z okazji Dnia Chorego. Od 9 do 11 lutego mogą je uzyskiwać wszyscy wierni, ilekroć ze skruchą w sercu modlić się będą za chorych. Publikujemy cały tekst dekretu Stolicy Apostolskiej: Penitencjaria Apostolska Dekret Udzielono wiernym specjalnych odpustów z okazji "XV Światowego Dnia Chorego" Gdy człowiek upadł w grzech pierworodny, który pozbawił go darów zarówno nadprzyrodzonych, jak i pozaprzyrodzonych, Bóg Stwórca i Odkupiciel w swym nieskończonym miłosierdziu, najgłębiej zjednoczył tajemniczą więzią to, czego wymaga sprawiedliwość i to, co prowadzi do przebaczenia, aby cierpienia, mające charakter kary, stały się stosowną okazją do zadośćuczynienia za grzechy i do wzrastania w cnotach dla uzyskania w ten sposób zbawienia wiecznego. Ta gotowość Opatrzności Bożej wypełnia się dla dobra wiernych ze względu na paschalną tajemnicę Chrystusa, który umierając stał się dawcą życia a zmartwychwstając, dał najmocniejszą nadzieję na nasze przyszłe zmartwychwstanie. Dlatego te same uwarunkowania, dla których człowiek podlega chorobom i towarzyszącym im cierpieniom, jeśli przyjmuje się je w duchu wiary, nadziei i miłości jako przedmiot najświętszej woli Bożej, stają się przyczyną największej świętości. Ponadto konieczne jest zwrócenie szczególnej uwagi na fakt, że środki ludzkie mają swoje ograniczenia i że zatem nieuchronnie nadejdzie czas, który doprowadzi człowieka do końca jego drogi na tej ziemi: chorym znajdującym się w takich warunkach należy poświęcić jak najczulszą opiekę i jak najwięcej miłości, aby ich przejście z tego świata do Ojca było ułatwione przez pocieszenie Boże i - jak o to prosi Kościół w modlitwie za umierających - aby ukazało się im łagodne oblicze Jezusa Chrystusa i najjaśniej rozległ się Jego głos, który wzywa ich do wiecznej chwały i szczęścia.