Benedykt XVI: Msza soborowa i trydencka to dwa zastosowania rytu rzymskiego

W dokumencie, zaczynającym się od słów SUMMORUM PONTIFICUM Papież stwierdził m. in.: Msza Rzymska promulgowana przez Pawła VI jest zwyczajnym wyrazem Lex orandi (Prawa modlitwy) Kościoła Katolickiego w rycie łacińskim. Niemniej Msza Rzymska promulgowana przez św. Piusa V i odnowiona przez bł. Jana XXIII jest uważana za nadzwyczajny sposób wyrażania tego samego prawa modlitwy. Te dwie formy ekspresji Prawa modlitwy Kościoła nie powinny w żaden sposób prowadzić do podziału Prawa wiary Kościoła. Są to, w istocie, dwa zastosowania rytu rzymskiego. Jest zatem dozwolone celebrowanie Mszy Świętej na podstawie Mszału Rzymskiego Bł. Jana XXIII z 1962 roku i nigdy nie zakazanego, jako nadzwyczajnej formy Liturgii Kościoła. Każdy ksiądz katolicki rytu rzymskiego sprawując Mszę Św. bez ludu, może korzystać z Mszału Rzymskiego promulgowanego przez papieża Jana XXIII z 1962 r. lub Mszału Pawła VI z 1970 r. każdego dnia roku z wyjątkiem Triduuum Paschalnego. Taka celebracja nie wymaga żadnej zgody. W takiej Mszy mogą również, jeśli wyrażają takie życzenie, mogą uczestniczyć wierni, jeśli poproszą o zaproszenie. Wspólnoty i Instytuty życia konsekrowanego, a także Stowarzyszenia życia apostolskiego erygowane na prawie diecezjalnym lub papieskim, które chciałyby celebrować Mszę Św, zarówno konwentualną jak i wspólnotową („publiczną”) mogą to robić. Jeśli miałoby to dziać się często, zwyczajowo lub stale, decyzja musi być podjęta przez ich przełożonych (Superioribus maioribus) zgodnie z prawem i specyficznymi dla wspólnot dekretami i statusami. W parafiach, w których są stabilne grupy wiernych związanych z wcześniejszą tradycją liturgiczną, proboszcz powinien chętnie zaakceptować ich życzenia celebrowania Mszy Św. według Mszału Rzymskiego z 1962 r. i zapewnić, by dobro tych wiernych harmonizowało ze zwykłą opieką duszpasterską w parafii, pod wskazówkami biskupa i zgodnie z kanonem 392, unikając niesnasek i promując jedność całego Kościoła. Celebracja Mszy Św. według Mszału Rzymskiego z 1962 roku może odbywać się w dni powszednie, w niedziele i dni świąteczne może także być sprawowana jedna taka Msza Św. Dla wiernych i księży, którzy tego chcą, proboszcz powinien także zgodzić się na celebrację tej nadzwyczajnej formy w szczególnych sytuacjach, jak śluby, pogrzeby i celebracje okolicznościowe, np. pielgrzymki. W kościołach, które nie są parafiami ani kościołami konwentualnymi, jest obowiązkiem rektora kościoła wydać powyższe pozwolenia [tzn te, które odnoszą się do parafii]. W Mszach celebrowanych z ludem wg Mszału z 1962 r. czytania mogą być w języku miejscowym. Ordynariusz miejsca, na mocy kanonu 518 może powołać parafię personalną bądź ustanowić rektora lub kapelana dla wiernych, pragnących uczestniczyć w celebracjach wegług rytu starożytnego. Uznaje się za pożyteczne propagowanie wśród duchownych i w instytutach konsekrowanych Brewiarza Rzymskiego, promulgowanego przez bł. Jana XXIII w roku 1962. Dokument wejdzie w życie 14 września, co oznacza, że od tego dnia obowiązywać będą w Kościele katolickim dwa mszały - obecny, zwyczajny, obowiązujący od czasu reformy liturgii w 1970 roku, przeprowadzonej za pontyfikatu Pawła VI i nadzwyczajny przedsoborowy, zwany też trydenckim.