Dzień Życia Konsekrowanego

W całym kraju biskupi sprawowali Msze św., podczas których osoby konsekrowane – zakonnice, bracia i księża zakonni – odnawiali śluby posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. Swoje przyrzeczenia złożone Bogu odnawiały też dziewice i wdowy konsekrowane. W Kielcach odbył się pierwszy w tej diecezji obrzęd konsekracji wdowy, a we Wrocławiu obrzęd konsekracji dziewicy - sześćdziesięcioletniej Danuty Meloch. Apostołowie ewangelicznej nadziei Apostołami nadziei pokładanej w Bogu a nie w sprawach doczesnych i dobrach ziemskich nazwał osoby konsekrowane kard. Stanisław Dziwisz. Przypomniał też znaczenie ślubów ubóstwa, posłuszeństwa i czystości. "Nasza samorealizacja jest zaplanowana na miarę Boga, bo On zaprogramował ją, wpisując w dzieło zbawienia naszego i świata" - powiedział metropolita krakowski. Zachęcał też, by osoby konsekrowane ukazywały nadzieję i sens życia, będące wypełnieniem woli Bożej, osobom, które cierpią z powodu swojej samotności, a nie odczuwają powołania do życie zakonnego. "To w was ludzie ci mają mieć oparcie, mają dostrzec źródło siły ducha i woli, która jest w stanie podporządkować ciało pełnieniu woli Ojca na innej drodze, aniżeli droga małżeńska. Dla tych ludzi stanowicie szczególnie cenny znak nadziei, wygrania życia przez pełnienie woli Boga, realizowanie Jego planów, a nie własnych" - podkreślił kaznodzieja. Świat trzeba zadziwiać odmiennością O potrzebie zadziwiania świata odmiennością swojego życia a nawet stroju mówił biskup pelpliński Jan B. Szlaga: „Jesteście dla świata, dla ludzi mniej obeznanych z Bożymi sprawami, wołaniem proroka, który przez symbole chce więcej powiedzieć niż niekiedy słowem a przez to prowadzić do bardzo osobistych refleksji”. O tej ważnej roli dawania świadectwa we współczesnym świecie mówił także biskup senior Bronisław Dembowski we Włocławku. „Jakże wielu ludzi zatraciło dziś wrażliwość na Boga. Potrzeba zaangażowania w życie misyjne, apostolstwo, dawanie świadectwa – nie gdzieś za granicami naszego kraju, ale tutaj w środowisku, w którym żyjemy” – apelował. Z kolei abp Damian Zimoń w Katowicach zachęcał osoby konsekrowane do pogłębiania życia wiary i wychowywania dzieci i młodzieży w chrześcijańskim duchu. Podkreślał, że jest to praca nad kształtowaniem przyszłej inteligencji katolickiej. W obronie życia O obowiązku dawanie świadectwa o świętości życia przypominał biskup bydgoski Jan Tyrawa. Zaznaczył, ze życie we współczesnym świecie jest zagrożone, staje się przedmiotem manipulacji oraz komercji. Chce się je uzależniać od tego, czy jest do czegoś przydatne czy nie. "Nie wolno nam zapominać, że życie w perspektywie śmierci objawia się nam jako dar, wobec którego człowiek jest bezsilny” – powiedział. Dodał, że „osoby konsekrowane zostały powołane, by być hamulcem w tym świecie, pędzącym często na oślep i zagubionym”. Podstawą jest wierność O potrzebie wierności Chrystusowi nawet w czasach trudnych mówił metropolita lubelski abp Józef Życiński. Zauważył, że "tak liczne ostatnio odejścia ze stanu zakonnego i kapłańskiego są oznaką jakiegoś głębokiego kryzysu duchowości". jego zdaniem znamienne jest, że ci, którzy odrzucili złożone śluby i przyrzeczenia, „po odejściu udzielali wywiadów i rozwijali swoje wizje reformowania Kościoła”. - Kryzys może zdarzyć się na szlaku każdego życia, także małżonkowie, którzy kiedyś przyrzekali sobie miłość aż do końca, mogą przeżywać rozpad swego małżeństwa. Ale pretensjonalna sytuacja pojawiałaby się wtedy, gdyby któreś z nich udzielało wywiadu, winiąc tylko drugą stronę i zapowiadając, że oni teraz zreformują instytucję małżeństwa – zauważył arcybiskup. Podkreślił, że w sytuacji kryzysu trzeba patrzeć w perspektywie, gdzie Chrystus i przyrzeczenie wierności Jemu jest czymś najważniejszym. Metropolita zauważył, że w życiu konsekrowanym wierność jest cnotą podstawową, ale trudną. Modlitwa o powołania Dzień Życia Konsekrowanego to także okazja do modlitwy o nowe powołania. Zachęcał do niej biskup świdnicki Ignacy Dec, podkreślając, że możliwość pracy w Kościele powinna budzić wdzięczność za dar powołania, a ta z kolei winna być motorem gorliwego wypełniania charyzmatu apostolskiego, jaki otrzymały poszczególne zgromadzenia. O nowe powołania modlił się także abp Stanisław Gądecki w Poznaniu. W kazaniu powiedział, że „zakonnice i zakonnicy jako uczniowie Chrystusa zostali powołani bez wyjątku do podążania za nauką Pisma Świętego i tradycji” i „tam, gdzie niektóre wspólnoty twardo trzymają się tego kierunku, wierne własnej tożsamości i raz wytyczonemu celowi, tam z pewnością nie istnieje niebezpieczeństwo powolnego umierania”. „Łatwo rozpoznać te zgromadzenia po nieustannym napływie postulantów i nowicjuszy. Podobnie dzieje się tam, gdzie nowe wspólnoty powstają na ruinach starych wspólnot zakonnych. Nowe zgromadzenia mogą wzrastać na starych fundamentach, wystarczy tylko na nowo podjąć i ożywić odrzucone wcześniej tradycje” – mówił metropolita poznański. Cicha posługa „Nie liczcie na ludzką popularność. Ci, o których się mówi i pisze, często później dezerterują z szeregów Kościoła. O was nie będzie się pisać” – mówił do osób konsekrowanych abp Marian Gołębiewski we Wrocławiu. Jego zdaniem, dobro jest ciche i bezpretensjonalne. Dlatego pozostaje w cieniu. „Natomiast gdyby przydarzyło się wam najmniejsze zło, to od razu stanie się bardzo krzykliwe, bo jest banalne ze swojej natury” – podkreślił metropolita wrocławski. Metropolita warmiński abp Wojciech Ziemba zaznaczył, że życie konsekrowane nie oznacza kaprysu, fantazji. Dotyczy osób, które podjęły decyzję życia według rad ewangelicznych: w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie. Chodzi o taki sposób życia, który pozwoli poznać Jezusa i stale powiększać więź z Bogiem - dodał arcybiskup.