Kościół w Polsce wobec chorych

Pomoc Kościoła wobec chorych nie ogranicza się do modlitwy w intencji cierpiących. Największa charytatywna organizacja kościelna Caritas opiekuje się chorymi, niepełnosprawnymi, starcami i umierającymi. W każdej diecezji setki takich osób mogą liczyć na refundację leków i doraźną pomoc finansową – według niepełnych danych z 2007 roku, Caritas diecezjalne pomogły w ten sposób 7,1 tys. dzieci i 96,7 tys. dorosłych w całym kraju, dofinansowując ich leczenie na ponad 12,8 mln zł. Caritas prowadzi też 138 ośrodków leczniczo-rehabilitacyjnych – od dziennych stacji opieki poprzez przychodnie, gabinety rehabilitacyjne i hospicja. Dla mniej sprawnych pacjentów przeznaczone są domy dziennego pobytu, dzięki którym rodzina i opiekunowie niepełnosprawnego mogą pracować poza domem, domy stałego pobytu, gdzie pensjonariusze tworzą "rodzinki" - grupy osób o różnym stopniu niepełnosprawności, w których uczą się podstawowych obowiązków domowych. Czynnych jest też kilka przychodni lekarskich i kilkadziesiąt gabinetów rehabilitacyjnych. Opieka nad chorymi to także charyzmat wielu zgromadzeń zakonnych - m.in. założonych przez św. Franciszka, św. Wincentego a Paulo, św. brata Alberta i bł. matkę Teresę z Kalkuty. W Polsce działają dziesiątki prowadzonych przez zakony ośrodków dla osób starszych i chorych oraz domów dla dzieci upośledzonych umysłowo, a także kilka placówek dla uzależnionych, narkomanów, chorych na AIDS i alkoholików, kilka aptek, kilkanaście przychodni i kilka szpitali. Zgromadzenia męskie prowadzą 3 szpitale (dane z początku 2007 roku), siedem hospicjów, 23 domy opieki i zakłady specjalne, 20 lecznic, gdzie prowadzone jest ziołolecznictwo i 10 aptek. Z kolei zgromadzenia zakonne żeńskie prowadzą 6 zakładów opiekuńczo-leczniczych dla dzieci i 26 takich zakładów dla dorosłych, kilka zakładów rehabilitacyjnych, siedem gabinetów, jedno hospicjum i jeden szpital. Szpital prowadzony jest przez siostry boromeuszki w Mikołajowie k. Katowic działa od ponad 100 lat. Boromeuszki przybyły do Mikołowa w roku 1896. Wkrótce potem wybudowały szpital, który władze komunistyczne odebrały im po II wojnie światowej. Siostry odzyskały placówkę dopiero po 1989 roku. Wiele sióstr zakonnych pracuje w szpitalach w całym kraju jako lekarki - 42 oraz kilkaset zakonnic jako pielęgniarki. Sześć lat temu Episkopat Polski wrócił do przedwojennej tradycji narodowych pielgrzymek osób niepełnosprawnych do sanktuarium Matki Bożej w Lourdes. Na pierwszą pielgrzymkę w 2002 roku pojechało 500 osób: niepełnosprawni w różnym wieku i ich opiekunowie. Wyjazd zorganizowała Komisja Charytatywna Episkopatu Polski i Caritas Polska. Swoją niezwykłą rolę odegrał Kościół także w ruchu hospicyjnym w Polsce. Rocznie na choroby nowotworowe umiera ok. 80. tys. Polaków. W całym kraju funkcjonuje ponad 150 hospicjów domowych - w tym 37 zespołów działa przy kościołach - i ponad 50 hospicjów stacjonarnych - w tym 12 to placówki założone przez środowisko kościelne. Pierwszy polski zespół opieki szpitalno-domowej powstał w 1972 roku z inicjatywy red. Haliny Bortnowskiej i ks. Józefa Gorzelanego. W 1984 roku ks. Eugeniusz Dudkiewicz z Gdańska zorganizował zespół opieki domowej, a cztery lata później został pierwszym krajowym duszpasterzem duszpasterstwa hospicyjnego przy Episkopacie Polski. W 1991 roku powstało Ogólnopolskie Forum Ruchu Hospicyjnego. Ruch hospicyjny na świecie powstał po II wojnie światowej. Jego twórczynią jest dr Cicely Saunders. Światowy Dzień Chorego ustanowił Jan Paweł II w liście z 13 maja 1992 r. do ówczesnego przewodniczącego Rady kard. Fiorenzo Angeliniego. Zapowiedział w nim, że Dzień ten będzie obchodzony co roku 11 lutego, gdy Kościół katolicki wspomina pierwsze objawienie Matki Bożej z Lourdes. Papież wybrał to święto dlatego, że właśnie z narodowym francuskim sanktuarium maryjnym łączy się najwięcej cudownych uzdrowień, tak że jest ono uważane za swego rodzaju światową "stolicę" chorych.