Wszyscy są zaproszeni do gorliwej modlitwy o powołania

Jan Paweł II w spotkaniu z duchowieństwem Rzymu powiedział: "Modlitwa o powołania nie jest i nie może być wyrazem rezygnacji... nie jest formą udzielenia Bogu pełnomocnictwa, aby dokonał czegoś za nas. Przeciwnie, jest ona zawierzeniem się Mu, oddaniem się w Jego ręce, abyśmy mogli z ufnością i gorliwością wypełniać dzieła Boże". 2. Modlitwą otoczyć rodzinę i środowisko, w którym wzrasta powołany Z własnego doświadczenia wiemy, że pierwszym i najważniejszym miejscem troski o powołanych jest rodzina. Od rodziny w największym stopniu zależy postawa dzieci i młodzieży wobec Boga i ludzi, wobec życia i samego siebie. Podstawowym zadaniem rodziny jest wprowadzanie dzieci i młodzieży w świat prawdy i miłości, czyli w świat prawdziwych wartości. Jakże ważna jest atmosfera wiary domu rodzinnego czy lepiej - ogniska rodzinnego. Rodzina jest szczególnie ważnym środowiskiem rozwoju człowieka. Jan Paweł II mocno podkreślał rolę rodziny w pielęgnowaniu powołań: "Trzeba tu przypomnieć, że jeśli rodzice nie żyją wartościami chrześcijańskimi, trudno oczekiwać, by młody człowiek mógł usłyszeć głos powołania, zrozumieć konieczność wyrzeczeń, jakie musi podjąć, doceniać piękno celu, jaki ma osiągnąć. To w rodzinie bowiem młodzi przeżywają pierwsze doświadczenia ewangelicznych wartości, miłości ofiarującej się Bogu i innym. (...) Modlę się za was, rodziny chrześcijańskie, abyście zjednoczone z Chrystusem przez modlitwę i życie sakramentalne stawały się środowiskami otwartymi na przyjęcie powołań" (VC 107). 3. Modlić się za tych, którzy towarzyszą powołanemu na jego drodze Gdy młody człowiek zdecyduje się pójść za Chrystusem, czy to drogą życia kapłańskiego, czy zakonnego, dokonuje szeregu wyborów. Aby dobrze wybrać kapłaństwo czy konkretną rodzinę życia konsekrowanego, trzeba poznać jej duchowość, cel i zadania. Stąd z jednej strony ważna jest dla kandydata prezentacja stylu życia, duchowości i apostolskiej działalności danego seminarium czy rodziny życia konsekrowanego, a z drugiej strony ważne jest świadectwo życia. Stąd, gdy wstępują i rozpoczynają czas formacji wstępnej czy podstawowej, szalenie ważną rolę odgrywają formatorzy (moderatorzy), zarówno w zakresie wewnętrznym, jako spowiednicy i kierownicy duchowni, jak i w zakresie zewnętrznym, i to w formacji ludzkiej, intelektualnej czy pastoralnej. Rola moderatorów jest nie do przecenienia. Ważna jest w ich życiu nie tyle wiedza, ile osobowość i świadectwo życia. Oni nie mogą dzielić czasu na prywatny i urzędowy. Cały ich czas winien być darem dla osoby powołanej. Najprawdziwiej widzi się sercem - jakby powiedział Mały Książę. W dokumencie "Nowe Powołania dla nowej Europy" wskazane są cztery podstawowe zadania pedagogii powołań: towarzyszyć (stanąć obok; iść razem; posługiwać pokornie, pogodnie, ale inteligentnie; umieć wskazać na współczesne prowokacje poprzez świadectwo własnej drogi, serdeczny kontakt i entuzjazm), wychowywać (do poznania siebie, do tajemnicy, do czytania życia i do usilnego błagania), formować (by rozpoznawać Jezusa, rozpoznawać prawdę życia, być wdzięcznym, doświadczyć Boga) i rozpoznawać (ważna jest tu zdolność do podjęcia decyzji, odzyskanie własnej tożsamości, osobiste świadectwo, otwarcie na tajemnicę).