U nas trzeba szukać człowieka

- Ostatnio dużo się mówi o tym, że relacje między katolicyzmem i prawosławiem się ocieplają. Zwłaszcza kard. Walter Kasper o tym wspomina, że relacje między Stolicą Apostolską a Patriarchatem się ociepliły. Czy również w diecezji Księdza Biskupa też to widać, czy może pozostają jeszcze jakieś napięcia? Nawet dzisiaj mieliśmy spotkanie z kard. Kasperem, który odpowiada za sprawy ekumeniczne, z kardynałem sekretarzem stanu Bertone, a specjalnie z Moskwy przyjechał nasz nuncjusz, abp Antoni Mennini, aby się spotkać razem z całym episkopatem Rosji. Siedzieliśmy przy jednym stole, dyskutowaliśmy i chcę powiedzieć, że w mojej diecezji, nie patrząc na jakieś przeszkody, staram się nawiązywać kontakty. Oczywiście jeszcze nie spotkałem się ze wszystkimi biskupami, bo to nie jest takie proste, ale zawsze, jeśli człowiek szuka drogi dialogu, drogi autentyczności – Pan Bóg pobłogosławi. Naród jest wspaniały, był wierzący, ale przez tych 70 lat dla większości Boga wyrwano, więc On posyła nas, jak owce między wilki, jakby na zatratę. Ale to nie cała prawda, bo posyła z mocą Bożą. Jeżeli idziemy właśnie w tym kierunku, to zawsze jest kontakt. Dlatego w wielu parafiach, kiedy się spotykam z biskupami prawosławnymi, te relacje są poprawne. Od jednego z nich nawet otrzymałem mitrę, którą tylko biskup katolicki używa. On był w Rzymie i specjalnie ją kupił. „Bo ja czekałem – powiada – kiedy przyjedziesz, jako władyka, to ja chcę ci to podarować, jako uznanie i szacunek. Do tego samego Boga idziemy w imię Ewangelii świętej”. - Od dwóch dni rosyjska Cerkiew ma nowego patriarchę. Jak Ksiądz Biskup przyjął ten wybór? Oczywiście modliliśmy się w naszej diecezji, i kapłani, i siostry, bo to też jest dla nas bardzo ważne. Z byłym metropolitą smoleńskim i kaliningradzkim Cyrylem widywałem się parę razy w nuncjaturze, na spotkaniach publicznych itd. Jeżeli Pan Bóg zechciał postawić tego człowieka na czele Cerkwi, to też chce przez niego coś dać, jakby nowy kierunek. To zależy też od dwóch stron: jak będziemy my, katolicy, wierni i duchowieństwo, podchodzili do spraw prawosławia, tak i oni będą podchodzili do nas. Rosjanie mówią: „Pożywiom – uwidim” (pożyjemy – zobaczymy), ale ja nigdy nie tracę wiary i nadziei, że będzie dobry kontakt, taki, jakiego oczekujemy i o który się modlimy. Jeżeli cały Kościół katolicki na całym świecie i tutaj w Rzymie od dawien dawna modli się, żeby ta wiara w Rosji, na świecie, kontakt międzyreligijny były przeżywane na płaszczyźnie miłości, zrozumienia, dobroci, to ta modlitwa na pewno jest wysłuchana. Tylko czy my tego doczekamy...? Ale wierzymy w te nowe, wspaniałe relacje. - Pytanie o Kościół lokalny, którym kieruje Ksiądz Biskup. Jest to Daleki Wschód, bo Irkuck to wschodnia Syberia, Sachalin to już niemal Japonia. Jak wygląda ten Kościół? Jak wygląda jego posługa w tym regionie? Mam niewielu kapłanów – 42. Są oni różnych narodowości: Słowacy, Polacy, Koreańczycy, z Argentyny, z USA, Indonezji i z innych państw. Nie jest łatwo, żeby wszystko jakoś skoordynować, ale nie ma jakichś podziałów. Na przykład w Jużnosachalińsku miałem Amerykanów. Oni wyjechali, bo jeden zachorował, a drugi musiał wracać. Teraz tam posłałem tam do pracy kapłana z Indii. Są siostry Matki Teresy z Kalkuty, a wśród nich m.in. Polka i zakonnice innych narodowości, w tym z Indii. Msza św. jest odprawiana w języku rosyjskim i angielskim. Siostry pracują pomagając ubogim, kapłan w miarę możliwości też pomaga tym ludziom znaleźć Boga i umocnić wiarę. Kościół nie stoi w miejscu, to nie jest możliwe. Chrystus powiedział:„Jeżeli przyłożyłeś rękę do pługa, idź do przodu, nie możesz się oglądać”. I właśnie tę misję moi kapłani i siostry zakonne na ile mogą wykonują, ale przecież Pan Bóg nie wymaga nigdy od człowieka rzeczy niemożliwych, robią to zgodnie z wolą Bożą.