Ustawa o "leczeniu" - nic wspólnego z leczeniem

Zarodki nadliczbowe

Wiadomo, że procedura in vitro wymaga stworzenie pewnej liczby zarodków nadliczbowych, które następnie są zamrażane i przechowywane. A jeśli nie zostaną one wykorzystane do kolejnych zabiegów, to po pewnym czasie muszą zostać zlikwidowane, czyli poddane zagładzie. Stąd w różnych istniejących systemach prawnych ustawodawca stara się ograniczać ilość zarodków nadliczbowych, aby nie narażać ich na niepotrzebną śmierć. Dlatego np. Jarosław Gowin w swoim projekcie - biorąc przykład z ustawodawstwa niemieckiego - ograniczył możliwość tworzenia tylko do dwóch zarodków, które później byłyby wszczepiane do organizmu matki. Obecny projekt nie stawia żadnej takiej granicy. Nie odpowiada na najważniejsze pytania: ile może być zarodków w momencie poczęcia i co się dzieje z tymi, które nie są implementowane. Nieprecyzyjny jest też zapis, które z zarodków mogą ulec unicestwieniu.

Fundacja Citizen GO wyliczyła, że funkcjonujący od roku rządowy program in vitro mógł pochłonąć 50-60 tys. istnień ludzkich na etapie zarodkowym. Ewentualne przyjęcie proponowanej ustawy spowodowałoby geometryczny wzrost liczny takich zarodków, nieuchronnie skazanych na zagładę.

Charakterystyczne jest też, że Ministerstwo Zdrowia żeby uzasadnić projekt wskazuje jak problem został rozwiązany w innych krajach członkowskich OECD/UE, ucieka się do manipulacji podając jako przykład tylko trzy: Wielką Brytanię, Portugalię i Słowenię. Wiadomo, że są to kraje, gdzie obowiązuje najbardziej liberalne ustawodawstwo w tej sferze. Pominięte zostało całkowicie ustawodawstwo Republiki Federalnej Niemiec czy tych krajów, gdzie ma ono charakter znacznie bardziej restrykcyjny. Od razu widać, że intencją autorów projektu jest przesunięcie Polski do kręgu tych krajów, które mają najbardziej liberale i permisywne ustawodawstwo w dziedzinie bioetycznej.