Powołanie to nie plan wymyślony przy biurku

Wreszcie, nauczmy się z dzisiejszego święta żyć wdzięcznością za spotkanie z Jezusem i dar powołania do życia konsekrowanego. Dziękować, składać dzięki: Eucharystia. Jakże to piękne, kiedy spotykamy szczęśliwą twarz osób konsekrowanych, może już w podeszłym wieku, jak Symeon i Anna, zadowolonych i pełnych wdzięczności za swoje powołanie. Jest to słowo, które możne podsumować wszystko, co przeżyliśmy w tym Roku Życia Konsekrowanego: wdzięczność za dar Ducha Świętego, który zawsze ożywia Kościół przez różne charyzmaty.

Ewangelia kończy się następującym wyrażeniem: „Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim” (w. 40). Niech Pan Jezus, za macierzyńskim wstawiennictwem Maryi wrasta w nas i pomnaża w każdym z nas pragnienie spotkania, strzeżenie zdumienia i radość wdzięczności. Wówczas inni będą pociągani Jego światłem i będą mogli spotkać miłosierdzie Ojca.

Ewangelia mówi nam również, że „Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono” (w. 33). Józef i Maryja zachowują zdziwienie z powodu tego spotkania, pełnego światła i nadziei dla wszystkich narodów. I także my, jako chrześcijanie i jako osoby konsekrowane, jesteśmy strażnikami zdziwienia. Zdziwienia, które wymaga, aby było stale odnawiane; biada, gdyby w życiu duchowym doszło do przyzwyczajenia, biada, gdyby nasze charyzmaty skrystalizowały się w abstrakcyjnej doktrynie: charyzmatów założycieli - jak powiedziałem przy innych okazjach - nie można zapieczętować w butelce, nie są muzealnymi eksponatami. Nasi założyciele byli poruszeni Duchem Świętym i nie bali się pobrudzić sobie rąk życiem powszednim, problemami ludzi, mężnie przemierzając obrzeża geograficzne i egzystencjalne. Nie zatrzymywali się przed przeszkodami i nieporozumieniami stawianymi przez innych, bo zachowywali w sercu zdumienie z powodu spotkania z Chrystusem. Nie oswoili łaski Ewangelii. Zawsze mieli w sercu zdrowy niepokój ze względu na Pana, trawiło ich pragnienie, by zanieść Go innym, tak jak to uczynili Maryja i Józef w świątyni. Także i my jesteśmy dziś powołani do podejmowania profetycznych i odważnych decyzji.

O tym, jak Dzień Życia Konsekrowanego obchodzony jest w diecezjach, czytaj poniżej:

• Gość Świdnicki: Mnich lubiński
•                          Miłosierne ręce Boga
• Gość Radomski: Po prostu rewelacja!
•                           Waszym powołaniem jest Miłość
• Gość Gdański: On daje nam moc
•                         Ekspiacja za potrójną prowokację świata
• Gość Lubelski: "Zakonnica to inny człowiek…"
•                         Każdy to wyjątkowa historia
• Gość Tarnowski: Kolumba znaczy Gołąbka
•                          Drżący płomień świecy    
• Gość Elbląski: Charakterystyka znajomego zakonnika
• Gość Katowicki: Ludzie Boga miłosiernego
• Gość Koszalińsko-Kołobrzeski: Konsekrowani, nie wyobcowani
• Gość Łowicki: Odwrócone spojrzenie
• Gość Opolski: Zapach powołania, czyli z poczty za furtę
• Gość Płocki: Odnowa idzie przez zakony
•                     Posłuchaj kazania zza klauzury
• Gość Olsztyński: Odwaga wiary
• Gość Wrocławski: Rzeka niosąca wesele
• Gość Zielonogórsko-Gorzowski: Kończy się Rok Życia Konsekrowanego
• Gość Gliwicki: Uwierzcie jeszcze bardziej w moc konsekracji
• Gość Legnicki: Dzień Życia Konsekrowanego
• Gość Warszawski: Ich świadectwo ma moc!
• Gość Krakowski: Pokazali, kim dla nich był Bóg
•                           Bądźcie światłem dla świata!