Powołanie to nie plan wymyślony przy biurku

Dziś przed naszymi oczyma mamy fakt prosty, pokorny i wspaniały: Jezus jest przyniesiony przez Maryję i Józefa do świątyni jerozolimskiej. Jest dzieckiem, jak wiele innych, jak wszystkie, ale jest to dziecko wyjątkowe: jest Jednorodzonym, który przyszedł dla wszystkich. To Dzieciątko przyniosło nam miłosierdzie i czułą troskę Boga: Jezus jest obliczem Miłosierdzia Ojca. To ikona, jaką przedstawia nam Ewangelia pod koniec Roku Życia Konsekrowanego, roku przeżywanego z wielkim entuzjazmem. Teraz, jak rzeka wpływa on do morza miłosierdzia, w tej ogromnej tajemnicy miłości, jakiej doświadczamy wraz z jubileuszem nadzwyczajnym.

Dzisiejsze święto, zwłaszcza na Wschodzie, nazywane jest świętem spotkania. Istotnie, w odczytanej Ewangelii widzimy różne spotkania (por. Łk 2,22-40). W świątyni Jezus wychodzi nam na spotkanie, a my wychodzimy na spotkanie z Nim. Rozważamy spotkanie z starym Symeonem, który przedstawia wierne oczekiwanie Izraela i radość serca z powodu wypełnienia starodawnych obietnic. Podziwiamy również spotkanie ze starą prorokinią Anną, która widząc Dzieciątko cieszy się pełna radości i uwielbia Boga. Symeon i Anna są oczekiwaniem i proroctwem, Jezus jest nowością i wypełnieniem: ukazuje się nam jako nieustanne zadziwienie Boga; w tym Dzieciątku zrodzonym dla wszystkich spotykają się przeszłość, na którą składają się pamięć i obietnica oraz pełna nadziei przyszłość.

Możemy w tym widzieć początek życia konsekrowanego. Osoby konsekrowane są powołane przede wszystkim, by były mężczyznami i kobietami spotkania. Powołanie, w rzeczy samej nie opiera się na naszym planie wymyślonym „przy biurku”, ale na łasce Pana, która do nas dociera poprzez spotkanie zmieniające życie. Człowiek spotykający naprawdę Jezusa, nie może pozostać takim, jakim był wcześniej. On jest nowością, która wszystko czyni nowe. Osoba, która przeżywa to spotkanie staje się świadkiem i umożliwia spotkanie innym, stając się także promotorem kultury spotkania, unikając autoreferencyjności, sprawiającej, że pozostajemy zamknięci w sobie.

Usłyszany przez nas fragment z Listu do Hebrajczyków, przypomina nam, że sam Jezus, aby stać się dla nas spotkaniem, nie wahał się dzielić naszej ludzkiej kondycji: „Ponieważ dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i On także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem” (w. 14). Jezus nie zbawił nas „od zewnątrz”, nie pozostał z dala od naszego dramatu, ale zechciał dzielić nasze życie. Osoby konsekrowane są powołane, aby były proroczym i konkretnym znakiem tej bliskości Boga, tego dzielenia kondycji słabości, grzechu i ran człowieka naszych czasów. Wszystkie formy życia konsekrowanego, każda zgodnie z właściwymi jej cechami, są powołane, aby być w nieustannym stanie misji, dzieląc „radości i nadzieje, smutki i lęki ludzi w naszych czasach, szczególnie ubogich i wszelkich uciśnionych” („Gaudium et spes”, 1).

O tym, jak Dzień Życia Konsekrowanego obchodzony jest w diecezjach, czytaj poniżej:

• Gość Świdnicki: Mnich lubiński
•                          Miłosierne ręce Boga
• Gość Radomski: Po prostu rewelacja!
•                           Waszym powołaniem jest Miłość
• Gość Gdański: On daje nam moc
•                         Ekspiacja za potrójną prowokację świata
• Gość Lubelski: "Zakonnica to inny człowiek…"
•                         Każdy to wyjątkowa historia
• Gość Tarnowski: Kolumba znaczy Gołąbka
•                          Drżący płomień świecy    
• Gość Elbląski: Charakterystyka znajomego zakonnika
• Gość Katowicki: Ludzie Boga miłosiernego
• Gość Koszalińsko-Kołobrzeski: Konsekrowani, nie wyobcowani
• Gość Łowicki: Odwrócone spojrzenie
• Gość Opolski: Zapach powołania, czyli z poczty za furtę
• Gość Płocki: Odnowa idzie przez zakony
•                     Posłuchaj kazania zza klauzury
• Gość Olsztyński: Odwaga wiary
• Gość Wrocławski: Rzeka niosąca wesele
• Gość Zielonogórsko-Gorzowski: Kończy się Rok Życia Konsekrowanego
• Gość Gliwicki: Uwierzcie jeszcze bardziej w moc konsekracji
• Gość Legnicki: Dzień Życia Konsekrowanego
• Gość Warszawski: Ich świadectwo ma moc!
• Gość Krakowski: Pokazali, kim dla nich był Bóg
•                           Bądźcie światłem dla świata!