Każde dziecko ma prawo do życia

Apelujemy do Posłów i Senatorów RP o nowelizację ustawy „O planowaniu rodziny” z dnia 7 stycz­nia 1993 r., w celu wyeliminowania z niej wszystkich zapisów dopuszczających możliwość zabijania poczętych dzieci i uchwalenie takiego prawa, które chronić będzie życie każdego człowieka od momentu poczęcia, bez względu na stan jego zdrowia czy okoliczności poczęcia. Opowiadamy się też za utrzymaniem niekaralności kobiety – matki dziecka poczętego.

Apelujemy też o kompleksową i możliwie pełną opiekę nad matką i rodziną dziecka poczętego. W tym kontekście pragniemy zwrócić uwagę na konieczność zapewnienia stosownego wsparcia kobietom w ciąży, które znalazły się w trudnej sytuacji materialnej czy też życiowej. Postulujemy też objęcie tych osób programem świadczenia rodzicielskiego już od chwili zarejestrowania ciąży. Jednak najbardziej zdecydowanej pomocy i wsparcia potrzebują kobiety w ciąży problemowej, tj. w sytuacji, gdy poczęte dziecko jest prenatalnie chore, zagrożone jest zdrowie matki lub gdy ciąża jest skutkiem przestępstwa. Konieczna jest dla nich specjalna pomoc medyczna, materialna, psychologiczna i prawna. Ze swojej strony, w miarę swoich możliwości, zapewniamy wsparcie i pomoc na każdym etapie przygotowania, uchwalania i wdrażania tego tak potrzebnego programu.

UZASADNIENIE:

Funkcjonująca od 23 lat ustawa „O planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży” z dn. 7 stycznia 1993 r. z jednej strony anulowała narzuconą w warunkach komunistycznego terroru ustawę z 27 kwietnia 1956 r., zezwalającą na zabijanie poczętych dzieci i wprowadziła generalną ochronę życia poczętych dzieci, z drugiej strony jednak dopuściła aborcję w trzech wyjątkowych przypadkach, gdy: 1. ciąża stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety ciężarnej; 2. przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo poważnej choroby czy niepełnosprawności poczętego dziecka; 3. zachodzi uzasadnione podejrzenie, że ciąża powstała w wyniku czynu zabronionego. Należy tu podkreślić, że obrońcy życia zawsze domagali się i nadal się domagają pełnej ochrony życia każdego poczętego dziecka, bez wyjątków.

Pomimo swej niekonsekwencji, obowiązująca od ponad dwudziestu lat ustawa w istotny sposób przyczyniła się do wzrostu szacunku wobec życia poczętych dzieci. Wielokrotnie zmniejszyła się liczba aborcji, poprawił się stan zdrowia kobiet oraz rodzących się dzieci. Trzeba podkreślić, że te dobre rezultaty osiągnięto bez wprowadzania sankcji karnych dla kobiet dopuszczających się nielegalnej aborcji. Ustawodawca uznał bowiem, że kobieta wskutek różnorodnych konsekwencji psychicznych i fizycznych, sama staje się, obok dziecka poczętego, ofiarą aborcji.

Badania opinii społecznej z ostatnich lat wskazują, że większość Polaków opowiada się za prawem do życia wszystkich, bez żadnych wyjątków, poczętych dzieci. Opowiadają się oni za prawem do życia dla poważnie chorych czy niepełnosprawnych nienarodzonych dzieci, uznają także fakt, że zabicie dziecka nie jest właściwym  rozwiązaniem dla leczenia kobiety – matki poczętego dziecka. Co do niezwykle rzadkiej sytuacji, w której  „zachodzi uzasadnione podejrzenie, że ciąża powstała w wyniku czynu zabronionego”, nie można godzić się na pozbawienie życia poczętego dziecka tylko dlatego, że jego ojciec jest podejrzany o dokonanie przestępstwa.

Prawo do życia jest fundamentalnym prawem każdego człowieka: zdrowego i chorego, sprawnego i niepełnosprawnego, narodzonego i nienarodzonego. To ponadwyznaniowe prawo zapisane jest m.in. w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka ONZ (1948 r.) art. III: „Każdy człowiek ma prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa swej osoby” oraz w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (1997 r.) art. 38: „Rzeczpospolita Polska zapewnia każdemu człowiekowi prawną ochronę życia”. Współczesna nauka, medycyna potwierdza jednoznacznie fakt naukowy: życie człowieka zaczyna się w momencie poczęcia.