Zmarł adwokat Maciej Dubois

Maciej Dubois (urodzony 4 czerwca 1933 roku w Warszawie) był synem Stanisława Dubois, jednego z najważniejszych działaczy przedwojennej PPS. Zabitego przez Niemców w obozie w Auschwitz ojca stracił w 1942 roku.

Jako adwokat Maciej Dubois bronił w procesach politycznych w okresie stanu wojennego, m.in. w procesie Konfederacji Polski Niepodległej. Wybronił też od kary śmierci oskarżonego o szpiegostwo na rzecz USA polskiego dyplomatę Bogdana Walewskiego (sąd I instancji skazał go na najwyższy wymiar kary, po wystąpieniu mec. Dubois Sąd Najwyższy obniżył ją do 25 lat więzienia).

Jak mówił, wybrał zawód adwokata, bo ucieleśniał on to, co w latach 60. było dla niego najważniejsze - wolność.

W 1989 r. jako ciesząca się autorytetem osoba zaufania publicznego został przewodniczącym Społecznej Komisji Pojednawczej, powołanej do przywracania do pracy osób zwolnionych za działalność polityczną i związkową w latach 1981-1989.

Po 1989 r. stawał także przed sądem w głośnych procesach. W niektórych środowiskach kontrowersje wywołało to, że mecenas przyjął obronę płk. Adama Humera, wicedyrektora departamentu śledczego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego oskarżonego o zbrodnie stalinowskie. "Adwokat musi bronić. Jeśli odmawia obrony, to nie nadaje się do tego zawodu. Obrona należy się nawet katu" - tak tłumaczył swoje zaangażowanie w ten proces. Sprzeciwiał się - jak mówił - rozliczeniu stalinizmu procesem jego człowieka. Bronił też Lecha Grobelnego, twórcy Bezpiecznej Kasy Oszczędności. "Był dziwnym połączeniem geniuszu z naiwnością" - mówił o swym kliencie.

Przez całe życie zawodowe był zaangażowany w działalność samorządową, pełniąc w latach 1971-1989 funkcję dziekana Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie. Od 1989 do 1992 r. był wiceprezesem Naczelnej Rady Adwokackiej. Sprawował też w latach 1989-1990 funkcję sędziego Trybunału Stanu. Wychował wielu adwokatów, jego pierwszym aplikantem był Krzysztof Piesiewicz. Adwokatem jest też syn zmarłego, mec. Jacek Dubois.