Dotyk miłości zatrzymany w kadrze

Słowo – to ten środek wyrazu, którym posługuje się Renata Galik z Wlenia. Na podstawie jej wierszy wałbrzyski Teatr Lalki i Aktora przygotowywał spektakl „Nasz świat”. Jego bohaterami są dziadek i wnuczki, którzy rozmawiają ze sobą przy pomocy rymowanek pani Renaty. Utwory artystki wydane w tomiku „Podmuchy wiosny” można było nabyć podczas Kongresu i otrzymać dedykację od autorki. Jednak słowo pisane to nie wszystko. Artystka sięgnęła także po muzykę i obok znanych przebojów zaśpiewała piosenki z własnymi tekstami.

– Pisanie daje mi spełnienie, wtedy zapominam o niepełnosprawności i cieszę się, że mogę coś robić. Tematy czerpię z życia codziennego, a najbardziej interesuje mnie człowiek, jego uczucia, zachowania.

Od kilku lat pielgrzymkowym spotkaniom w Krzeszowie towarzyszy zespół podopiecznych z domu pomocy w Nielestnie. Także w tym roku przyjechali spotkać się z uczestnikami Kongresu, aby wspólnie się modlić i świętować. Pierwszego dnia w czasie agapy na kongresowym placu rozbrzmiewały wykonywane przez nich polskie szlagiery z lat 60 i 70 – tych.

Dotyk miłości zatrzymany w kadrze
Fotografia to dziedzina sztuki pozwalająca zapamiętać ulotne chwile, ważne wydarzenia i niezwykłą zwykłą codzienność. Dlatego na Kongresie znalazły się wystawy dokumentujące dokonania osób niepełnosprawnych – paraolimpiada przygotowana przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci w Legnicy czy działalność warsztatów terapii zajęciowej Caritas z Legnicy. Duże zainteresowanie wzbudziły zdjęcia przekazane przez Fundację Jaśka Meli „Poza horyzonty”. Zdobycie dwóch biegunów, Kilimandżaro i Elbrusu – to dowody na to, że niepełnosprawność nie musi oznaczać zamknięcia w czterech ścianach. Każdy może zmierzyć się ze swoimi słabościami, tak jak z przeciwnościami natury i próbować je pokonać, rozwijając w sobie wytrwałość, cierpliwość, odpowiedzialność za drugiego człowieka i wielkiego ducha.

– Te zdjęcia pokazują dzielnego człowieka, który mimo że bez ręki i nogi, uśmiecha się, jest szczęśliwy. To daje nadzieję i pocieszenie innym osobom niepełnosprawnym, które boją się, że nie podołają ciężkim próbom, jakie stawia przed nimi życie – mówi pan Józef Sukiennik z Jeleniej Góry.

Maciej Niesłony, chorzowski fotograf o swoim spotkaniu z osobami niepełnosprawnymi opowiadał podczas otwarcia Kongresu. Została wtedy zaprezentowana multimedialna wystawa jego fotografii pt. „Rozmowy”. Ich tematem jest dotyk – rąk, stóp, głowy, a bohaterem – Alek, dwudziestolatek, u którego zdiagnozowano guz mózgu. Efektem choroby jest śpiączka. Od ub. roku Alek przebywał w hospicjum, gdzie opiekują się nim specjaliści – lekarze i rehabilitanci oraz najbliższa rodzina i przyjaciele. Na zdjęciach Macieja Niesłonego nie ma twarzy, są głównie dłonie – duże i spracowane, w których giną małe ręce i stopy. Żyły i kości kontrastują z gładkością skóry. Te zdjęcia niosą jakieś ukojenie, uspokojenie. Jak dotyk, który przedstawiają. Czasem to jedyna forma odbierania i doświadczenia miłości przez osoby pogrążone w śpiączce, które nie odpowiedzą słowem, ale zareagują właśnie na dotyk. „Dotyk budzi do życia tych, którzy go doświadczają. Kiedy wydaje się, że nie ma już niczego, co można by drugiemu ofiarować, wtedy można jeszcze wyznać miłość. Miłość to dotyk, który staje się słowem, niegasnącą rozmową”. Dlatego pierwsze fotografie są czarno – białe, potem pojawia się kolor – Alek wybudził się ze śpiączki...