Benedykt XVI do młodzieży

Drodzy młodzi!

Na zakończenie tej celebry zwracam się bezpośrednio do was i przede wszystkim serdecznie was pozdrawiam. Przybyliście licznie z całego kraju a także z krajów sąsiednich; „obozowaliście” tutaj wczoraj wieczorem i przenocowaliście w namiotach, przeżywając razem doświadczenie wiary i braterstwa. Dziękuję za tę waszą obecność, która pozwala mi odczuć właściwe młodości entuzjazm i wielkoduszność. Wraz z wami również papież czuje się młody! Szczególną wdzięczność wyrażam waszemu przedstawicielowi za jego słowa.

Drodzy przyjaciele, nietrudno jest stwierdzić, że w każdym młodym człowieku tkwi dążenie do szczęścia, niekiedy wymieszane z poczuciem niepokoju, dążenie, które często jednak obecne społeczeństwo konsumpcyjne wykorzystuje w sposób fałszywy i wyobcowujący. Należy jednak poważnie docenić gorące pragnienie szczęścia, wymagające odpowiedzi prawdziwej i wyczerpującej. W waszym wieku bowiem dokonuje się pierwszych wielkich wyborów, zdolnych do ukierunkowania życia ku dobru lub złu. Niestety niemało jest waszych rówieśników, którzy dają się pociągać przez złudne miraże sztucznych rajów, aby znaleźć się później w smutnym osamotnieniu. Ale jest także wielu chłopców i dziewcząt, którzy chcą przemieniać, jak powiedział wasz rzecznik, doktrynę w działanie, aby nadać pełny sens swemu życiu. Zapraszam was wszystkich do przyjrzenia się doświadczeniu św. Augustyna, który mawiał, że serce każdej osoby jest niespokojne dopóki nie znajdzie tego, czego naprawdę szuka. I odkrył on, że tylko Jezus Chrystus był zadowalającą odpowiedzią na pragnienie, jego i każdego człowieka, życia szczęśliwego, pełnego sensu i wartości (por. „Wyznania” I, 1, 1).