„Propozycje” synodu dla Afryki

Są one obok zaprezentowanego 23 października orędzia owocem trzytygodniowych obrad przedstawionym Ojcu Świętemu jako jeden z dokumentów, służących do wypracowania posynodalnej adhortacji apostolskiej.

Prezentując zakończoną dziś część roboczą II Zgromadzenia Specjalnego Synodu Biskupów dla Afryki, kard. Peter Kodwo Appiah Turkson podkreślił, że stanowiły one kontynuację prac I Synodu dla Afryki, sprzed 15 lat. O ile tamten spoglądał na Kościół jako Rodzinę Bożą, to obecny podkreślał działanie Kościoła na rzecz pojednania, sprawiedliwości i pokoju. Nowy przewodniczący Papieskiej Rady “Iustitia et Pax” przestrzegał przed postrzeganiem dyskusji ojców synodalnych w wymiarze wyłącznie horyzontalnym. Biskupi mieli świadomość obecności Ducha Świętego i starali się patrzeć na problemy Czarnego Lądu w perspektywie wiary. “Propozycje” podzielono na trzy rozdziały, które mówią o Kościele zgromadzonym na synodzie, trzech głównych tematach jego obrad oraz tych, którym powierzone jest krzewienie pojednania, sprawiedliwości i pokoju. W dokumencie powracają niektóre z tematów poruszonych w opublikowanym wczoraj orędziu Synodu. Niektóre z nich wyrażone są bardzo precyzyjnie. Sekretariat generalny Synodu Biskupów zaznacza, że opublikowane propozycje są tekstem nieoficjalnym, roboczym.

Mówiąc o Kościele Synod zaleca pogłębianie współpracy na różnych poziomach, w tym episkopatów całego kontynentu oraz między episkopatami a konsultami wyższych przełożonych zakonnych.

W części poświęconej pojednaniu zaproponowano obchodzenie przez kraje całego kontynentu dorocznego Dnia Pojednania. Jego centrum powinien stanowić Sakrament Pokuty. Biskupi wzywają kraje znajdujące się w konflikcie do zaprzestania nienawiści, rządy poszczególnych krajów do krzewienia inicjatyw na rzecz pojednania, a wspólnotę międzynarodową do walki z destabilizacją Afryki. Opowiadają się za organizowaniem tam gdzie brakuje kapłanów pozasakramentalnych celebracji pojednania oraz za poważnym studium tradycyjnych afrykańskich ceremonii pojednania, by umożliwić właściwą inkulturację sakramentu. Zaproponowano pewne inicjatywy duszpasterskie promujące przebaczenie i pojednanie. W tym kontekście zachęcono do dialogu ekumenicznego i podejmowania wspólnych działań z chrześcijanami innych denominacji.

Szczególne znaczenie ma krzewienie pojednania z wyznawcami innych religii, a zwłaszcza islamu oraz dialog międzyreligijny, stanowiący, jak zaznaczają ojcowie synodalni integralną część głoszenia Ewangelii. W relacjach z islamem wskazano na szczególne znaczenie dialogu życia oraz partnerstwa w dziedzinie społecznej, szczerego podejmowania trudności i nieporozumień, lepszego poznawania islamu oraz promowania inicjatyw krzewiących szacunek, przyjaźń i relacje partnerskie. Podobne zalecenia dotyczą tradycyjnych religii afrykańskich.

Mówiąc o sprawiedliwości ojcowie synodalni wskazują ludziom Kościoła konieczność poszukiwania usprawiedliwienia przed Bogiem, aby sam mogli czynić sprawiedliwość i przebaczać. Wzywają ich też do tworzenia sprawiedliwych struktur społecznych. Synod apeluje do rządów poszczególnych państw o zapewnienie bezpieczeństwa swym obywatelom, a zwłaszcza chronienia życia ludzkiego. „Rządy muszą uruchomić mechanizmy które położą kres morderstwom, porywaniu i innym aktom przemocy” – czytamy w propozycji 15. Ojcowie synodalni nawołują też do wprowadzenia w życie polityki zapobiegającej drenażu mózgów i wykorzenienia ubóstwa. Domagają się poszanowania praw rodziców do zapewnienia swym dzieciom edukacji katolickiej. Zaznaczają, iż wychowanie nie może być monopolem państwa. Władze państwowe powinny w tej dziedzinie współpracować z Kościołem.

Oddzielną propozycję poświęcono protokołowi z Maputo odnośnie tzw. „zdrowia reprodukcyjnego”. W istocie dokument ten promuje aborcję. Synod stwierdza, iż akt ten jest sprzeczny z prawami człowieka do życia i domaga się poszanowania życia ludzkiego od poczęcia aż do naturalnej śmierci. Afrykański Kościół zobowiązuje się do pomagania kobietom i rodzinom, które stoją w obliczu tzw. „niespodziewanej ciąży” i wyraża swe uznanie dla rządów, których ustawodawstwo przeciwstawia się zbrodni aborcji.