Żyć zmartwychwstaniem Chrystusa!

Za KAI publikujemy list rektora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II ks. prof. dr hab. Stanisława Wilka.


Żyć zmartwychwstaniem Chrystusa!

Drodzy Przyjaciele Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II!
Czcigodni Kapłani! Siostry i Bracia!

Tak niedawno z ust św. Piotra słyszeliśmy po trzykroć wypowiedziane słowa: „nie znam tego człowieka”, ale potem widzieliśmy także łzy świadczące o głębokim żalu; obserwowaliśmy jego reakcję na wiadomość, że grób Jezusa jest pusty; razem z nim doświadczaliśmy potrójnego pytania Jezusa: „czy kochasz Mnie?” Dziś z podziwem odbieramy jego odważne wystąpienie i świadectwo o Zmartwychwstaniu Jezusa, wyrażone w zdaniu: „Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami” (Dz 2,22). Odwaga, ufność i nadzieja w krótkim czasie zajęły miejsce dotychczasowej bojaźni, zagubienia i niepewności. Sprawił to Ten, który wziął na siebie wszystkie nasze grzechy i niewierności, zdrady i kłamstwa. Ten, który dla nas i za nas oddał życie, abyśmy razem z Nim mogli się cieszyć życiem wiecznym. On umocnił wiarę Szymona Piotra oraz bojaźliwych uczniów i niewiast, spieszących z posługą namaszczenia. Zmartwychwstały Chrystus pokonał śmierć i dziś króluje w chwale, a my cieszymy się, śpiewając radosne Alleluja. Bez Jego Zmartwychwstania daremną byłaby nasza wiara.

Przez śmierć i chwalebne Zmartwychwstanie Chrystus otworzył nam drogę do domu Ojca i do pełnego uczestniczenia w życiu Boga. On pierwszy wszedł do niebieskiej Ojczyzny, a połączywszy w sobie niebo i ziemię, umacnia naszą wiarę i nadzieję, że wierząc w Niego, my również do niej wejdziemy. Prawdę o naszym przyszłym życiu, o naszym uczestnictwie w życiu Chrystusa i w Jego Zmartwychwstaniu wyjaśnia św. Paweł: „Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca” (Rz 6,3-4). W chwili chrztu św. umarliśmy dla grzechu, aby żyć dla Boga. Nasze życie to codzienne umieranie dla grzechu, nawracanie się i zmartwychwstawanie do nowego życia w Bogu; umierać i zmartwychwstawać każdego dnia. Jeśli tak będziemy czynili, to za własne możemy przyjąć słowa poety: „Twym zmartwychwstaniem żyję! Ono śmierć mojego życia w Twoje życie zmienia [...] Tyś jest we mnie - a ja w Tobie, Panie! I żyję Twoim wielkim zmartwychwstaniem!” (Wojciech Bąk).

Żyć Zmartwychwstaniem Chrystusa, to wierzyć: że On jest przy mnie - rozumie, przebacza, wyjaśnia, podtrzymuje na duchu; że On codziennie zaprasza i łamie dla mnie Chleb; że przynosi pokój i umacnia, że niebo jest moim celem i przeznaczeniem. Żyć Jego Zmartwychwstaniem, to wymagać od siebie, umieć przebaczać, być uczciwym, czynić dobro i głosić prawdę; to budować wspólnotę miłości w rodzinie i w Ojczyźnie.

Siostry i Bracia! Drodzy Przyjaciele naszej Alma Mater!

Żyć Zmartwychwstaniem Chrystusa, to także służyć człowiekowi, zwłaszcza człowiekowi młodemu, w całej prawdzie jego życia i powołania, bo człowiek „jest pierwszą i podstawową drogą Kościoła, drogą wyznaczoną przez samego Chrystusa, drogą, która nieodmiennie prowadzi przez Tajemnice Wcielenia i Odkupienia” (Jan Paweł II, Redemptor Hominis, 14). Rozważając Tajemnicę Paschalną, wsłuchujemy się w głos Ojca Świętego Jana Pawła II, który uniwersytetom katolickim polecał „zgłębiać odważnie bogactwa Objawienia i bogactwa natury, tak by połączony wysiłek rozumu i wiary pozwolił ludziom osiągnąć pełnię własnego człowieczeństwa, stworzonego na obraz i podobieństwo Boże, po grzechu jeszcze wspanialej odnowionego w Chrystusie, powołanego, by zajaśnieć w świetle Ducha” (Ex Corde Ecclesiae, 5).

Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II dąży do tego, aby być naukowo dojrzałą uczelnią akademicką, a zarazem w pełni zachować swój katolicki charakter. Dlatego w życiu wspólnoty uniwersyteckiej kieruje się chrześcijańską inspiracją; w świetle wiary katolickiej prowadzi badania naukowe i podejmuje refleksję nad całym bogactwem ludzkiej wiedzy; pozostaje wierny dziedzictwu chrześcijańskiemu oraz angażuje się w służbę ludowi Bożemu i całemu społeczeństwu, wskazując na Boga jako ostateczny cel życia każdego człowieka (por. ECE 13). Wobec zagrożeń „humanizmu wykluczającego Boga” i „ateizmu obojętności”, wobec zamętu w sferze wartości i norm moralnych, KUL pragnie całym swoim uniwersyteckim życiem dawać świadectwo o Bogu i Jego miłości w prawdzie. „Bez Boga człowiek nie wie, dokąd zmierza i nie potrafi nawet zrozumieć tego, kim jest” (Benedykt XVI, Caritas in veritate, 78).

W całej swej historii, a szczególnie w trudnych latach komunistycznego totalitaryzmu, KUL starał się wychowywać młodzież do życia Zmartwychwstaniem Chrystusa i do służby człowiekowi, służąc również młodzieży polonijnej i kształcąc setki młodych ludzi ze Wschodu. W Roku Kapłańskim, w oczekiwaniu na beatyfikację dwóch wielkich Polaków, ośmielamy się przypomnieć, że dwadzieścia lat temu nasz Profesor, Sługa Boży Jan Paweł II wydał konstytucję apostolską O uniwersytetach katolickich (Ex Corde Ecclesiae), w której m.in. napisał: „Przez wiele lat ja sam korzystałem z dobrodziejstw życia uniwersyteckiego, wzbogacając się wewnętrznie dzięki temu, co stanowi jego istotę: dzięki gorliwemu poszukiwaniu prawdy i bezinteresownemu przekazywaniu jej młodym i tym wszystkim, którzy uczą się zasad ścisłego rozumowania, aby działać w sposób prawy i lepiej służyć ludzkiej społeczności” (nr 2).

W latach 1974-1976 studentem dwuletniego Studium Pastoralnego na Wydziale Teologii KUL, zorganizowanego dla księży pracujących w duszpasterstwie parafialnym, był kapłan archidiecezji warszawskiej ks. Jerzy Popiełuszko. Późniejszy kapelan „Solidarności” i męczennik, a dzisiaj Sługa Boży, żyjąc Zmartwychwstaniem Chrystusa, za swoją dewizę przyjął słowa: „Zło dobrem zwyciężaj!” Jesteśmy przekonani, że wykłady i zajęcia prowadzone wtedy przez tak znanych profesorów, jak m.in. Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki, ks. Wojciech Danielski, ks. Adam Szafrański czy ks. Mieczysław Brzozowski nie pozostały bez wpływu na jego dalszą pracę duszpasterską.