Katyński Marsz Cieni

„9 kwietnia 1940. 5 rano. Od świtu dzień rozpoczął się szczególnie. Wyjazd karetką więzienną w celkach (straszne). Przywieziono do lasu, coś w rodzaju letniska. Tu szczegółowa rewizja. Zabrano zegarek, na którym była godzina 6.30 (8.30). Pytano mnie o obrączkę, którą zabrano, ruble, pas główny – scyzoryk. Na tych słowach kończą się zapiski wydobyte z katyńskiego dołu, sporządzone przez majora Adama Solskiego.

Miejmy również przed oczami tych, których wezwał do siebie smoleński las: Prezydenta Polski i osoby, które również, tak jak i my, chciały uczcić pamięć naszych zamordowanych w straszny sposób rodaków. Oddali życie za Wolną Polskę!” – tymi słowami pod Pomnikiem Poległych i Pomordowanych na Wschodzie zakończył się w niedzielę 11 kwietnia III Katyński Marsz Cieni.

Patronat honorowy nad Marszem objął Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej. Jego prezes ppłk Czesław Cywiński, akowiec z Wilna, cieszył się, że weźmie w Marszu udział. Miał iść również ze zniczami niezłomny Stefan Melak z Komitetu Katyńskiego. Tak jak rok temu, miała być obecna pani Katarzyna Piskorska z Rodziny Katyńskiej, której ojciec zginął w Charkowie. Czekaliśmy na nich… ale zginęli w katastrofie samolotu w Smoleńsku.

    Marsz był zaplanowany na godz. 15.00, ale niespodziewanie ogłoszono przewiezienie w tym samym czasie trumny z Prezydentem. Jednak spod Muzeum Wojska Polskiego, po ustaleniach z Policją, wyszliśmy punktualnie. Na początku Marszu niesiono wieniec z biało-czerwonych róż z napisem „Ofiarom katastrofy w Smoleńsku – uczestnicy III Katyńskiego Marszu Cieni. Marsz szedł w skupieniu i milczeniu. Włączali się do niego tłumnie warszawiacy i przyjezdni, m.in. młodzież szkolna z Miętnego. Były łzy wzruszenia, ściśnięte bólem gardła. Z powodu zmienionej trasy nie udało się jednak przejść, jak rok temu, obok Pałacu Prezydenckiego. Marsz eskortowali ze swoim sztandarem Motocykliści Międzynarodowego Rajdu Katyńskiego.

    Ponad 120 rekonstruktorów z całej Polski szło przez serce Warszawy we wrześniowych mundurach Wojska Polskiego, w policyjnych uniformach z 1939 r. Niestety, ks. Mateusz Hebda, z Katedry Polowej, który, jak co roku, miał iść w sutannie z fioletową stułą, w tym samym czasie odprawiał Mszę świętą w Pałacu Prezydenckim. Najmłodsi z Grupy Historycznej Zgrupowanie „Radosław”, czyli dzieci z sekcji „Zawisza”, rozdawały tysiące katyńskich guziczków i specjalnie wydane okolicznościowe pismo.

     Tragedia narodowa, która wstrząsnęła Polską, zmieniła zaplanowany scenariusz Marszu. Zrezygnowano ze wspomnień obozowych z Kozielska, scen rewizji, przesłuchania polskich jeńców przez NKWD, wyczytania kilkudziesięciu nazwisk z Listy Katyńskiej. Nie było też idącej z bagnetami na karabinach eskorty enkawudzistów.

   Pod Pomnikiem Poległych i Pomordowanych na Wschodzie uczestnicy Marszu uklękli między podkładami kolejowymi z wyrytymi miejscami kaźni Polaków. Następnie zostali zakryci czarnym kirem. Zabrzmiała trąbka. Po chwili milczenia odmówiono wspólnie Wieczny odpoczynek.

   Katyński Marsz Cieni, organizowany przez Narodowe Centrum Kultury i Grupę Historyczną Zgrupowanie „Radosław”, wpisał się na stałe w obchody zbrodni katyńskiej. Dziękuję rekonstruktorom, którzy przyjechali do Warszawy i wszystkim, którzy pomogli, aby Marsz miał taki wymiar.

Od tego roku Marsz będzie niósł w sobie pamięć kolejnych 96 ofiar, które zginęły w jakże grząskiej już od polskiej krwi Ziemi Smoleńskiej.