Dawid Kubacki, "Gazeta Wyborcza" i Pan Bóg

"Martwi mnie pobożność naszego pogromcy igielitu, co do którego wciąż żywimy uzasadnione nadzieje medalowe. Dawid Kubacki nie przestaje się żegnać przed skokiem. (...) Dalibóg, w żadną pracę z psychologiem nie uwierzę, dopóki to nerwowe „Wymię ojca…” będzie poprzedzało każdy dojazd do progu - pisał Kuczok w "Gazecie Wyborczej". - Wygląda na to, że w przypadku skoczka z Nowego Targu wiara w Boga jest silniejsza od wiary w siebie. (...) Sportowcy manifestujący wiarę podczas transmitowanych zawodów obrażają moje uczucia ateistyczne, choć mniej mnie drażnią tacy, którzy po odniesionym sukcesie dziękują Bogu, niż ci, którzy wzywają go na pomoc przed startem. Skoczek, który pół roku temu miażdżył rywali jeszcze bezlitośniej, niż czyni to obecnie Kamil Stoch, nie powinien się zachowywać jak pan Zenek z aerofobią, który umiera ze strachu w kołującym aeroplanie."

Dawid Kubacki nie przestał czynić znaku krzyża przed skokami. Zdobył mistrzostwo świata. To  najlepsza riposta na powyższy tekst.

Może teraz krytycy w typie Kuczoka zrozumieją, że czynienie znaku krzyża to nie wyraz lęku czy braku pewności siebie, ale świadome oddawanie siebie i swej pracy Panu Bogu.