Po skończeniu studiów teologicznych przyjął święcenia kapłańskie i wkrótce został mianowany kanonikiem katedry w Osmie. 

Dominik gorliwie pracował nad sobą i nad bliźnimi, głosząc im słowo Boże. Organizował Zakon Kaznodziejski, którego celem było głoszenie słowa Bożego i zbawianie dusz. Od zakonników wymagał ścisłego ubóstwa, panowania nad sobą i daleko idącego posłuszeństwa. W 1218 r. regułę zakonu zatwierdził papież Honoriusz III. 

Św. Dominik założył również zakon żeński, zatwierdzony przez Honoriusza III dwa lata później. 

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin. 

Dominikanie - zgodnie z zamierzeniem założyciela - mieli urzeczywistniać ideał autentycznego życia Ewangelią, zaradzać potrzebie wiary uświadomionej i apostolstwa opartego na głęboko przemyślanej doktrynie. Już na pierwszych kapitułach generalnych sprecyzowano ramy prawno-organizacyjne, szczególnie akcentując wymiar kaznodziejski wśród wszystkich warstw społecznych. Poparcie papieży dla zakonu, wzięcie go pod specjalną opiekę, zapotrzebowanie społeczne na jego działalność i otwarta postawa wobec potrzeb społeczeństwa zapewniły dominikanom popularność i rozwój. Około 1320 roku było już 600 klasztorów. 

Przed śmiercią Dominik przyjął do zakonu i nałożył habit św. Jackowi i bł. Czesławowi, pierwszym polskim dominikanom. Wysłał też swoich synów do Anglii, Niemiec i na Węgry. Zmarł 6 sierpnia 1221 r. 

Do chwały świętych wyniósł Dominika papież Grzegorz IX w 1234 r. 

W ikonografii św. Dominik przedstawiany jest w dominikańskim habicie. Jego atrybutami są: gwiazda sześcioramienna, infuła u stóp, lilia - czasami złota, księga, podwójny krzyż procesyjny, pastorał, lub pies w czarne i białe łaty trzymający pochodnię w pysku i różaniec. To nawiązuje do legendy, w której dominicanes to jest "pies Pański".