Bogu niech będą dzięki za posługę Księdza Kardynała Saraha. Jakże są teraz potrzebni w Kościele tacy ludzie jak on. Jak to dobrze, że w czasach zamętu są jeszcze tacy ludzie w Watykanie jak Kardynał Sarah.

Ból.
Boli mnie, kiedy widzę, jak wielu biskupów zaprzedaje nauczanie Kościoła i tworzy podziały wśród wierzących” – mówił w Mediolanie kard. Sarah.
I byłby to zapewne ból do zniesienia, gdyby nie fakt, że współodczuwających ów rodzaj bólu jest, zdaje się, dużo więcej i wciąż przybywa. I nie uśmierzają owego bólu głosy wygłaszających dementi, opierającego się na założeniu, iż mamy przecież wielkie zapewnienie, że bramy piekielne go nie przemogą. Głosy wzywających do przeczekania również nie znieczulają. Napór trwa, drzwi trzeszczą. Z jednej strony ci którzy już są opatrywani, z drugiej ci którzy dobijają się chociażby o receptę na ból. Media zarówno lokalne jak i te o szerszym zasięgu donoszą, że szpitale przepełnione osobami współodczuwającymi z kardynałem Sarah przepełniający ból, nie są w stanie przyjmować kolejnych pacjentów, których wciąż przybywa. Módlmy się. To jedyne co możemy. I zdaje się jedyne skuteczne lekarstwo na ten ból. Módlmy się tym goręcej im lepiej rozumiemy, że ból nie jest przyczyną tylko objawem.
„współczesny totalitaryzm relatywizmu; […]ideologia gender, która jest lucyferiańską odmową przyjęcia od Boga swej natury” - Czy kardynał, używający wciąż jeszcze dla wielu zrozumiałego języka tradycyjnie pojmowanych pojęć będzie w stanie znaleźć siłę przebicia dla swoich ideałów? Chciałbym. Módlmy się więc. Najlepiej słowami Archanioła który według tradycji najskuteczniej walczył ze złem: ” Któż jak Bóg!”