13 grudnia. Pierwsze skojarzenie? Ciemność i szaroburość, chlapa na chodnikach, zmarznięte na kość kikuty drzew i zduszona przez czołgi wolność raczkującej Solidarności. To wersja polska. Co ciekawe, tego dnia Szwedzi mają zupełnie inne skojarzenia. Cieplejsze i bardziej rozświetlone.

Światło we włosach

Bladym świtem, gdy rozespany świat tonie w mroku, na ulice Sztokholmu, Malmö, Göteborga, Uppsali i wielu innych szwedzkich miast wyrusza niezwykły pochód. Rozświetlają go jedynie świece trzymane przez dzieci i młodzież. Przypomina to scenę wejściową naszych Rorat, gdy pogrążone w mroku świątynie zaczynają iskrzyć światełkami lampionów i świec; tyle że szwedzkie dzieciaki ubrane są w białe szaty, a idącej na początku orszaku z pobożnie złożonymi rękami świętej Łucji dosłownie płonie głowa. Na czele pochodu dziarsko maszeruje jasnowłosa dziewczyna, która zgodnie z tradycją „niesie światło we włosach”.

Grupa śpiewa pieśni mające ponad sto lat, których muzyczne korzenie znajdziemy pod Wezuwiuszem. Zna je na pamięć każdy mieszkaniec Szwecji. Opowiadają o dzielnej Łucji, która przynosząc pożywienie ukrywającym się w katakumbach chrześcijanom, miała oświetlać sobie drogę wpiętą w wianek świecą. Jej skandynawska kontynuatorka stąpa ostrożnie, pilnując, by wieniec z czterema równo rozłożonymi świecami nie zsunął się z głowy.