Papież: odbudowę wiary w Europie zacznijmy od siebie

„Łatwo jest osądzać tych, którzy nie wierzą, wygodnie wymieniać przyczyny sekularyzacji, relatywizmu i wielu innych «izmów», ale w istocie jest to bezowocne. Słowo Boże prowadzi nas do refleksji nad nami samymi: czy odczuwamy sympatię i współczucie dla tych, którzy nie odczuli radości spotkania z Jezusem lub ją utracili? – pytał Papież. – Czy jesteśmy spokojni, bo przecież nie brakuje nam niczego do życia, czy też jesteśmy zmartwieni, widząc tak wielu braci i sióstr dalekich od radości Jezusa? Koncentrujemy się na różnych stanowiskach w Kościele, na debatach, programach i strategiach, a tracimy z oczu prawdziwy program, jakim jest Ewangelia, tracimy energię miłości, żar bezinteresowności.“

„Nie przejmowali się mrocznymi czasami, przeciwnościami i podziałami, jakie istniały zawsze. Żyli Ewangelią, nie zważając na znaczenie i politykę. W ten sposób, z łagodną siłą miłości Boga, wcielali w życie Jego styl bliskości, współczucia i czułości. Budowali klasztory, sprawiali, że gleba stawała się żyzna, pomagali odnaleźć dusze ludziom i krajom: bez żadnego programu społecznego, jedynie kierując się Ewangelią – mówił Franciszek. – To jest nasze powołanie jako pasterzy: gromadzić owczarnię, a nie rozpraszać ją, ani też nie zachowywać w pięknych, zamkniętych zagrodach. Odbudowa oznacza stawanie się budowniczymi komunii, nawiązującymi więzy jedności na każdym poziomie: nie ze względu na strategię, lecz ze względu na Ewangelię.“

„Boga widzi się w twarzach i gestach mężczyzn i kobiet przemienionych Jego obecnością. Jeśli chrześcijanie, zamiast promieniować zaraźliwą radością Ewangelii, proponują na nowo zużyte, intelektualistyczne i moralistyczne schematy religijne, to ludzie nie mają szansy spotkać Dobrego Pasterza. Nie rozpoznają Tego, który rozmiłowany w każdej ze swoich owiec woła je po imieniu i szuka ich, aby wziąć je na swe ramiona – mówił Papież. – Nie zobaczą Tego, którego niewyobrażalną Mękę głosimy, właśnie dlatego, że On ma tylko jedną pasję: człowieka. Ta Boża miłość, miłosierna i wszechogarniająca, jest odwieczną nowością Ewangelii. Nie żąda od nas udowodnienia, ale ukazywania Boga, tak jak czynili to święci: nie słowami, lecz życiem. Żąda modlitwy i ubóstwa, żąda kreatywności i bezinteresowności.“