Nowa ewangelizacja dla przekazu wiary chrześcijańskiej

[51] Por. Jan Paweł II, Adhortacja apostolska Catechesi tradendae (16 października 1979), n. 3: AAS 71 (1979), 1279: «Synod ten pracował ze szczególną gorliwością, w atmosferze dziękczynienia Bogu i jednocześnie wielkich nadziei. W odnowie katechetycznej dostrzegł bezcenny dar udzielony przez Ducha Świętego współczesnemu Kościołowi; dar, na który wspólnoty chrześcijańskie wszelkich rodzajów i stopni odpowiadają na całym świecie z podziwu godną wielkodusznością i owocnym zaangażowaniem. Dzięki temu konieczne rozstrzygnięcia mogły opierać się o przeżywaną rzeczywistość, a u ludu chrześcijańskiego mogły liczyć na wielką gotowość, zarówno współdziałania z łaską Pana, jak i posłuszeństwa wskazaniom Urzędu Apostolskiego». Ocenę stanu katechezy, jej postępów i trudności można znaleźć w Dyrektorium ogólnym o katechizacji, n. 29-30.

[52] Metody te zostały zaprezentowane w: Kongregacja ds. Duchowieństwa, Dyrektorium ogólne o katechizacji (15 sierpnia 1997), część trzecia, rozdział drugi; część czwarta, rozdziały czwarty i piąty.

[53] Por. Jan Paweł II, Adhortacja apostolska Catechesi tradendae (16 października 1979), n. 55: AAS 71 (1979), 1322-1323.

[54] Por. ibid., n. 30-31: AAS 71 (1979), 1302-1304.

[55] Por. Kongregacja ds. Duchowieństwa, Dyrektorium ogólne o katechizacji (15 sierpnia 1997), n. 78.

[56] Jan Paweł II, Adhortacja apostolska Catechesi tradendae (16 października 1979), n. 58: AAS 71 (1979), 1324-1325: «Istnieje też pedagogia wiary, i nigdy nie zdołamy dostatecznie wyrazić, jak wiele może ona dać katechezie. Jest rzeczą naturalną, że w nauce o wychowaniu w wierze stosuje się metody wychowawcze jako takie, bardzo wydoskonalone i wypróbowane. Zawsze jednak trzeba sobie zdawać sprawę z fundamentalnej odrębności wiary. Gdy bowiem mowa o pedagogii wiary, chodzi tu nie o przekazanie nauki ludzkiej, choćby nawet najwznioślejszej, lecz Objawienia Bożego i to nienaruszonego. Bóg zaś sam w całej historii świętej, a zwłaszcza w Ewangelii, posłużył się pedagogią, która winna być świetlanym wzorem dla sztuki wychowania w wierze. Wszelka metoda jest dla katechezy o tyle korzystna, o ile pomaga przekazaniu wiary i sztuce wychowania w niej, jeśli zaś prowadzi do czegoś przeciwnego, nie ma żadnej wartości». Cf podjęcie i ponowne opracowanie tej kwestii w Congregazione per il Clero, Dyrektorium ogólne o katechizacji (15 sierpnia 1997), nn. 143-144.

[57] Kongregacja ds. Duchowieństwa, Dyrektorium ogólne o katechizacji (15 sierpnia 1997), n. 105. Por. też Katechizm Kościoła Katolickiego, n. 4-10.

[58] Kongregacja ds. Duchowieństwa, Dyrektorium ogólne o katechizacji (15 sierpnia 1997), n.68.

[59] Por. Sobór Powszechny Watykański II, Dekret o misyjnej działalności Kościoła Ad gentes, n. 14: «Ci, którzy przyjęli od Boga za pośrednictwem Kościoła wiarę w Chrystusa, winni być dopuszczeni przez liturgiczne ceremonie do katechumenatu. Nie polega on na samym wyjaśnianiu dogmatów i przykazań, lecz na kształtowaniu całego życia chrześcijańskiego i wystarczająco długich ćwiczeniach, przez które uczniowie łączą się z Chrystusem, swym Nauczycielem. Należy więc katechumenów odpowiednio wprowadzać w tajemnicę zbawienia i praktykę obyczajów ewangelicznych, a przez święte obrzędy, spełniane w kolejnych odstępach czasu, wtajemniczać ich w życie wiary, liturgii i miłości Ludu Bożego. […] O to chrześcijańskie wtajemniczenie w katechumenacie powinni się troszczyć nie tylko katechiści i kapłani, ale cała społeczność wiernych, szczególnie zaś rodzice chrzestni, tak aby katechumeni od samego początku czuli, że należą do Ludu Bożego. A ponieważ życie Kościoła jest apostolskie, katechumeni winni również nauczyć się współpracować czynnie w ewangelizacji oraz budowaniu Kościoła przez świadectwo życia i wyznawanie wiary».

[60] Kongregacja ds. Duchowieństwa, Dyrektorium ogólne o katechizacji (15 sierpnia 1997), n. 91: «Katecheza pochrzcielna, nie musząc odtwarzać mechanicznie konfiguracji katechumenatu chrzcielnego oraz uznając w katechizowanych ich rzeczywistość ochrzczonych, uczyni dobrze inspirując się w tej «szkole przygotowującej do życia chrześcijańskiego», pozwalając, by ją ożywiały jej podstawowe i charakterystyczne elementy».

[61] Por. ibid., n. 90-91.

[62] Sobór Powszechny Watykański II, Konstytucja dogmatyczna Lumen gentium, n. 26. Tekst ten został zacytowany i podjęty w Dyrektorium ogólnym o katechizacji, n. 217, aby otworzyć refleksję nad podmiotami katechezy w Kościele.

[63] Prezentacja ról i zadań każdego z tych podmiotów głoszenia wiary została dokonana przez Kongregacja ds. Duchowieństwa, Dyrektorium ogólne o katechizacji (15 sierpnia 1997), n. 219-232.

[64] Por. Benedykt XVI, Przemówienie do uczestników IV Ogólnokrajowego Kongresu Kościoła we Włoszech, Verona 19 października 2006 : AAS 98 (2006), 804-817.

[65] Benedykt XVI, Homilia w czasie Mszy św. na inaugurację pontyfikatu (24 kwietnia 2005): AAS 97 (2005), 710.

[66] Por. Sobór Powszechny Watykański II, Deklaracja o wolności religijnej Dignitatis humanae, n. 6.

[67] Paweł VI, Adhortacja apostolska Evangelii nuntiandi (8 grudnia 1975), n. 46: AAS 68 (1976), 36.

[68] Ibid., n. 15: AAS 68 (1976), 14-15.

[69] Por. Sobór Powszechny Watykański II, Dekret o misyjnej działalności Kościoła Ad gentes, n. 14.

[70] Wielką rolę odegrało w tym procesie opublikowanie Ordo Initiationis Christianae Adultorum, editio typica 1972, reimpressio emendata 1974. Z tego rytuału czerpała natchnienie refleksja katechetyczna, w swej pracy nad rewizją praktyki katechetycznej.

[71] Wszystkie te starania zostały objęte terminem «katechumenat chrzcielny» przez Dyrektorium ogólne o katechizacji (15 sierpnia 1997), nn. 88-91.

[72] Por. Benedykt XVI, Posynodalna Adhortacja apostolska Sacramentum caritatis (22 lutego 2007), n. 18: AAS 99 (2007), 119: «W tym miejscu należy zwrócić uwagę na sprawę porządku sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. W Kościele istnieją różne tradycje. Ta różnorodność jest widoczna wyraźnie w obyczajach kościelnych Wschodu, a także w praktyce zachodniej, odnośnie do wtajemniczenia dorosłych w porównaniu z wtajemniczeniem dzieci. Jednakże te zróżnicowania nie są natury dogmatycznej, lecz mają charakter duszpasterski. Ujmując zagadnienie konkretnie, należy zweryfikować, jaka praktyka może w rzeczywistości lepiej dopomóc wiernym postawić sakrament Eucharystii w centrum, jako rzeczywistość, do której cała inicjacja chrześcijańska zmierza. W ścisłej współpracy z kompetentnymi dykasteriami Kurii Rzymskiej konferencje biskupów zweryfikują skuteczność aktualnego toku wtajemniczenia, po to, by działalność wychowawcza naszych wspólnot pomagała chrześcijaninowi w coraz pełniejszym dojrzewaniu, by doszedł on do przyjęcia w swoim życiu autentycznie eucharystycznego fundamentu, tak aby mógł w sposób odpowiadający naszym czasom zdawać sprawę z własnej nadziei (por. 1 P 3, 15) ».

[73] Por. Paweł VI, Adhortacja apostolska Evangelii nuntiandi (8 grudnia 1975), n. 51: AAS 68 (1976), 40.

[74] Por. Jan Paweł II, Encyklika Redemptoris missio (7 grudnia 1990), n. 44: AAS 83 (1991), 290-291.

[75] Por. Kongregacja ds. Duchowieństwa, Dyrektorium ogólne o katechizacji (15 sierpnia 1997), n. 61-62.