Gdy Polska stanie za sterem...

KAI: Jakie główne wyzwania stoją przed Polską w czasie prezydencji?

Joanna Skrzydlewska (PO): Jak pokazują wydarzenia ostatnich miesięcy, wydaje się, że przede wszystkim głównym wyzwaniem dla polskiej prezydencji będą problemy ekonomiczne. Mam tu na myśli grecki kryzys gospodarczy. Na pewno na tym polu polskie służby dyplomatyczne będą musiały wykazać się dużą umiejętnością szybkiego reagowania. Grecja nie może przecież być pozostawiona sama sobie. Jej problemy gospodarcze bezpośrednio przekładają się na sytuację ekonomiczną obywateli innych państw członkowskich, co także bardzo wyraźnie, choćby poprzez wahania kursowe, odczuwane jest, niestety i u nas. Dlatego wypracowanie kompromisu w sprawie programu pomocy dla Aten będzie niezwykle istotnym zagadnieniem na najbliższe miesiące. Będzie to swego rodzaju barometr wiarygodności nie tylko Eurolandu, ale i całej Unii Europejskiej. Zresztą to zagadnienie wpisuje się w jeden z polskich priorytetów prezydencji, mianowicie w problem bezpiecznej Europy, który przez polski rząd postrzegany jest także jako europejskie bezpieczeństwo makroekonomiczne. Myślę, że właśnie to, będzie jedynym z podstawowych problemów, które staną przed polską prezydencją. Oczywiście poza tym, nie można tracić z oczu bardzo ważnego zagadnienia działań w ramach Partnerstwa Wschodniego, które od dawna przecież jest nam szczególnie bliskie. Istotną sprawą wynikającą z agendy Unii Europejskiej będzie też zamknięcie negocjacji stowarzyszeniowych pomiędzy Unią i Chorwacją, a także prace nad wieloletnim budżetem Unii.

Ryszard Czarnecki (PiS): Gdybyśmy mieli w Polsce aktywny i walczący o nasze interesy w Europie rząd takim wyzwaniem byłoby stworzenie polskiego priorytetu regionalnego. Tak, jak Węgrzy mają teraz Strategię Dunajską, Szwedzi mieli Strategię Morza Bałtyckiego, a Francuzi przeforsowali Unię Morza Śródziemnego. Niestety, mamy rząd pasywny, bierny, bez inicjatywy, w związku z tym takiego priorytetu nie ma. W innym układzie politycznym takim wyzwaniem byłoby zrównanie opłat dla polskich rolników z dopłatami farmerów niemieckich (mają teraz dopłaty prawie dwa razy wyższe od naszych), Włochów (dwa razy wyższe) i Holendrów (niemal dwa i pół raza wyższe). Ale i z tego rząd Tuska w praktyce zrezygnował. Takim wyzwaniem powinny być także sprawy demografii i rodziny – ale wiadomo, że nie będą. Co gorsza, słyszymy od ministra Sikorskiego, że nasza prezydencja ma być „wycofana”, i że nie będzie nam nawet wypadało walczyć o większy budżet dla Polski na lata 2014-2020. Po prostu ręce opadają.

Konrad Szymański (PiS): W czasie polskiej prezydencji byłoby dobrze przywrócić równowagę między południowym, a wschodnim wymiarem polityki sąsiedztwa. Nasi sąsiedzi z Ukrainy nie mogą płacić ceny za problemy imigracyjne w Afryce Północnej. Polska powinna wnieść więcej równowagi między polityką energetyczną, a ochroną klimatu, która dziś niszczy miejsca pracy i konkurencyjność w Europie. W końcu powinniśmy przypomnieć o prawach chrześcijan na świecie oraz zwrócić uwagę na rolę tradycyjnej rodziny dla witalności demograficznej Europy. Nie wszystkie spośród tych zagadnień są dostrzegane przez rząd.

Tadeusz Cymański (PiS): Z punktu widzenia interesów naszego państwa za najważniejsze uważam przede wszystkim uzyskanie jak najwyższego poziomu budżetu unijnego w ramach Nowej Perspektywy Finansowej 2014-2020. Polska jest póki co beneficjentem środków unijnych i dlatego w naszym interesie jest utrzymanie wysokiego budżetu unii. Ponadto reformę wspólnej polityki rolnej ze szczególnym podkreśleniem konieczności wyrównania poziomu dopłat bezpośrednich. Znaczne dysproporcje w tych dopłatach czynią polskie rolnictwo mniej konkurencyjne. Sytuacja ta wymaga szybkich zmian w sposobie finansowania rolnictwa w UE. Ważne jest także promowanie w zakresie energetyki rozwiązań i nowych inicjatyw, które ograniczają konsekwencje obostrzeń ekologicznych (emisja CO2) dla państw, które już poczyniły ogromne wysiłki w zakresie modernizacji własnej energetyki i redukcji CO2 a takim krajem jest Polska.

Jan Olbrycht (PO): Wśród najważniejszych kwestii widzę: prezentacj sprawnej i kompetentnej administracji państwowej, która będzie umiejętnie przewodniczyć obradom poszczególnych Rad i uczestniczyć w pracach Parlamentu Europejskiego, nadanie właściwej rangi tym sprawom i tematom, które są istotne z punktu widzenia polski i UE, np. sprawa budżetu wieloletniego oraz wykazanie umiejętności negocjacyjnych i budowania kompromisów.

Paweł Kowal (PJN): Unia Europejska stoi dziś przed bardzo poważnym kryzysem. Wystarczy spojrzeć na to, co dzieje się w Grecji i nie mam na myśli jedynie kryzysu finansowego. Chodzi o kryzys wartości, które legły u podstaw dzisiejszej Unii Europejskiej. Podważa się coś takiego jak europejska solidarność, czy otwartość na nowe kraje, które chciałyby dołączyć do Wspólnoty. Nawet wewnątrz Unii budowane są podziały, przykładem tego może być wstrzymanie decyzji o pełnej akcesji Bułgarii i Rumunii do strefy Schengen i inne sygnały, które mogą oznaczać, że państwa zmierzają do przywrócenia kontroli granicznych wewnątrz Unii. Dlatego wyzwaniem, które stoi przed polską Prezydencją jest próba zmierzenia się z tym kryzysem i zainicjowanie poważnej debaty na temat przyszłości Europy. Nie jest możliwe rozwiązanie wszystkich problemów UE przez 6-miesięczny okres Prezydencji, ale jestem przekonany, że Polska, opierając się na swoich doświadczeniach, może zainicjować w Unii poważną debatę nad wyzwaniami, przed którymi stoją obecnie państwa członkowskie i cała Wspólnota: kwestiami polityki demograficznej, praw rodziny, przyszłości sąsiadów Unii. I rzecz najważniejsza, żeby potraktować ten półroczny okres jako czas oswojenia państw członkowskich z naszymi postulatami dotyczącymi przyszłego budżetu Unii. Mam na myśli punkt widzenia państw regionu: konieczność utrzymania polityki spójności, aktywnej polityki rolnej i postawienia na innowacje, jednak pod warunkiem sprawiedliwego dostępu do infrastruktury, tak, by móc z tych programów skutecznie korzystać.