Kompetencje

Hm. Sama nie wiem. To wystarczy? Od razu miga gdzieś w pamięci człowiek pierwotny, taki z kreskówek, jego strój, krzemień i maczuga – więc właściwie nic się nie zmieniło. Czujne uciekaj albo walcz, podnoszenie i adaptacja. Nasłuchiwanie, co by tu jeszcze zmienić, ale czy polepszyć? A w ogóle to polepszenie jako skutek czy obiekt towarzyszący? Wieczni zdobywcy czy wiecznie niepewni?

Coś, co może wydawać się odkrywcze (i kluczowe), być może wcale takie nie jest. Bo czyż każdy dzień, mierzenie się z każdą chwilą nie podnosi naszych kompetencji, wymuszając adaptację do nowych warunków? Czy komuś już się udało od tego uciec, zastygnąć, zatrzymać czas? Komiczni jesteśmy niekiedy w tych swoich wygibasach bycia na czasie i dorabiania słownictwa do codzienności. A czasem: czasem cierpiący z tego powodu, z zadrą odstawania w sercu, poczuciem jakiegoś pominięcia, rysą nie do zasklepienia, że inni to do przodu, a my to nie. Tyle że tego „do przodu” nikt nie zdefiniował przecież, nasze samolaurki w odpowiedzi na „co słychać?” pudrują rzeczywistość niezbyt mądrze. I niezbyt rzeczywiście.

Nie mówić zatem? Nie objaśniać, nie pokazywać? Jakoś trzeba. Nazywając, nagłaśniając –odsłaniamy, przekazujemy. Jesteśmy dla? Można nas dotknąć, zagadnąć. Stajemy się obecni w ludzkich historiach. Nawzajem w swoich historiach. Rzeczywiści. Znaczący. Polepszymy coś? Nie wiadomo. Może przesuniemy coś o krok, o kroczek. Przesiądź się wyżej, bracie, przesiądź się wyżej.

*

Przywiózł wczoraj ikonę Wyrembskiej. Edyta Stein spogląda więc na nas z poniemieckiej dachówki, w złocie, beżu, granacie. Spogląda poważnie, pytająco. A przecież punktem wyjścia było zwykłezdjęcie, zrobione jeszcze przed wszystkim… Może w trakcie wszystkiego? Może tak jak my, jak u nas, z nami: kiedy dzieje się właśnie, pulsuje. Kto nas tak pozłoci, uwydatni?