Podróż do Mongolii niemal pewna

Niedawno przebywał w stolicy Mongolii prał. Renato Boccardo z Watykanu, odpowiedzialny za organizowanie zagranicznych podróży Jana Pawła II. Komentatorzy uznali to za rozpoczęcie przygotowań do wizyty papieskiej. W wywiadzie dla UCANews prałat oświadczył później, że Ojciec Święty, "mimo swego wieku, słabego zdrowia i wielkiej odległości, jaką musiałby pokonać", chętnie udałby się w podróż do "tego wspaniałego kraju". Nuncjusz zwrócił uwagę, że Papież jest "dobrze poinformowany o pracy misjonarzy" w Mongolii - kraju o większości buddyjskiej, w którym katolicy stanowią niewielką mniejszość. Według dyplomaty watykańskiego, pracuje tam 33 misjonarzy - księży, sióstr zakonnych i świeckich i mieszka 136 miejscowych katolików. Zdaniem prefekta apostolskiego Ułan Bator Filipińczyka prał. Wenceslao Padilli rząd jest "bardzo chętny" do współpracy w przygotowywaniu ewentualnej wizyty papieskiej. Przedstawiciele Kościoła rozmawiali już z władzami nt. bezpieczeństwa i dostępu do środków przekazu i spodziewają się, że Jan Paweł II zostałby przyjęty "bardzo serdecznie". Również przedstawiciele linii lotniczych Alitalia, którzy uczestniczyli w rozmowach wstępnych, jako odpowiedzialni za przewóz Papieża i jego otoczenia, wyrazili zadowolenie z warunków portu lotniczego w stolicy, zbudowanego dzięki pomocy rosyjskiej. Rząd Mongolii otworzył się na kontakty ze Stolicą Apostolską w styczniu 1991, wysyłając delegację do Rzymu dla zbadania możliwości ustanowienia stosunków dyplomatycznych. Później do Ułan Bator przybyli przedstawiciele watykańscy, po czym w kwietniu 1992 nawiązano oficjalne stosunki dyplomatyczne między Mongolią a Stolicą Apostolską. Pierwszym jej przedstawicielem został 8 września tegoż roku nuncjusz apostolski w Korei Południowej abp Giovanni Bulaitis, Litwin z pochodzenia (od 25 marca 1997 nuncjusz w Albanii). Pierwszym swym dyplomatą przy Watykanie władze mongolskie mianowały w październiku 1993 Szirczindżawyna Jumdżawa, ambasadora tego kraju w Szwajcarii. Od 23 kwietnia 1997 nuncjuszem w Mongolii jest 65-letni obecnie abp Giovanni Morandini, urzędujący, podobnie jak jego poprzednik, na co dzień w Seulu. Mongolię reprezentuje od 18 maja 2001 Batdżargal Czuluunij, urzędujący w stolicy swego kraju. W czasie pobytu w Watykanie w 1991 r. delegacja mongolska zaprosiła do swego kraju misjonarzy. Jednym z pierwszych, którzy odpowiedzieli na to zaproszenie, był 53-letni obecnie kapłan filipiński Wens (Wenceslao) Padilla ze Zgromadzenia Niepokalanego Serca Maryi (misjonarze ze Scheut); jest to zgromadzenie misyjne, założone w 1862 r. z myślą o pracy w Chinach i na Dalekim Wschodzie. Przybył on do Ułan Bator w lipcu 1992 r. Od 14 marca 1922 Mongolia miała status misji "sui iuris" Urgi lub Ułan Bator, która jednak bardzo szybko w praktyce przestała istnieć; mogła wznowić działalność dopiero po nawiązaniu stosunków dyplomatycznych w 1992 a ks. Padilla został jej pierwszym przełożonym. 8 lipca ub.r. Jan Paweł II utworzył prefekturę apostolską Ułan Bator, a na jej czele pozostawił o. Padillę. Kościół prowadzi w tym kraju szeroko zakrojoną działalność charytatywną i społeczną, opiekując się m.in. najuboższymi i dziećmi z ulicy. Oprócz katolików w Mongolii żyją członkowie około 20 innych wyznań chrześcijańskich, z których największą wspólnotę tworzą prawosławni, podlegający Patriarchatowi Moskiewskiemu i obecni tam od 1997 r.