Odnawianie Drogi Krzyżowej

Coraz częściej na ulicach dużych miast wytyczane są kolejne stacje, między którymi przechodzą wielotysięczne procesje, kilkumetrowe krzyże niosą przedstawiciele różnych zawodów, a nawet różnych Kościołów chrześcijańskich. Droga Krzyżowa znalazła swoje miejsce w mediach, na szlakach turystycznych i w więzieniach. Droga Krzyżowa to nabożeństwo, które ma upamiętniać wędrówkę Jezusa Chrystusa z krzyżem na ramionach ulicami Jerozolimy od miejsca wydania wyroku w pretorium Piłata do miejsca ukrzyżowania na Golgocie. Podczas nabożeństwa rozważanych jest 14 etapów (termin stacje wprowadził w 1458 roku Wiliam Wey) męki Chrystusa. Często rozważaniom towarzyszy symboliczna wędrówka od stacji do stacji - oznaczonych krzyżami i przedstawieniami wydarzeń - rozmieszczonych wewnątrz bądź na zewnątrz kościoła, niekiedy także przejście ulicami miasta. Dziewięć stacji Drogi Krzyżowej ma oparcie w ewangelicznych opisach męki Pańskiej: skazanie Jezusa na śmierć, włożenie krzyża na Jego ramiona, pomoc Szymona z Cyreny, rozmowa z niewiastami - przytaczana tylko przez Łukasza - zdjęcie szat z wyjątkiem płótna przepasującego biodra, ukrzyżowanie, śmierć na krzyżu, zdjęcie z krzyża, złożenie na łonie Matki i złożenie do grobu. Pozostałych pięć stacji wywodzi się z przekazów pozabiblijnych - np. spotkanie z Weroniką - bądź też zostały wywnioskowane z tekstów biblijnych, np. spotkanie z Matką. W Nowym Testamencie nie ma dokładnych informacji o trasie drogi krzyżowej Chrystusa. Wiadomo z relacji pozaewangelicznych, że trasa skazanych na ukrzyżowanie przebiegała najruchliwszymi ulicami miasta. Skazańczy nieśli zazwyczaj tylko poprzeczną belkę krzyża, którą potem umieszczano na pionowym palu znajdującym się na stałe na niewielkim, pięciometrowym wzniesieniu za murami Jerozolimy, zwanym Golgotą. Pierwsi chrześcijanie otaczali trasę drogi krzyżowej Chrystusa w Jerozolimie czcią na równi z innymi miejscami upamiętniającymi Jego tam obecność. Oznaczano je kamieniami bądź budowano kościoły. Kult miejsc związanych z drogą Chrystusa na Golgotę rozwinął się dzięki pielgrzymom przybywającym do Jerozolimy. Między XI i XIII wiekiem zaczęto wyodrębniać etapy drogi krzyżowej. Pierwsze aluzje i wzmianki o "bolesnej drodze" zawierają dzieła Ernula z 1228 roku i dominikanina Ricoldo z Montecroce z 1294 roku. W 1320 roku franciszkanie, którym została powierzona opieka nad świętymi miejscami w Jerozolimie, ustalili porządek zwiedzania drogi krzyżowej, ale aż do końca XVIII wieku lokalizacja ani kolejność stacji nie była ustalona. Dopiero w XVIII wieku przyjął się w Jerozolimie zwyczaj odprawiania odrębnego nabożeństwa Drogi Krzyżowej w obecnym kształcie.