Święcenia prezbiteratu u redemptorystów

Kolejny moment to nałożenie stuły i ornatu, namaszczenie rąk, przekazanie kielicha i pateny, które przynoszą wierni, oraz pocałunek pokoju. Są to gesty symbolizujące wyprawienie w daleką drogę syna przez kochającego Ojca, który sam wszystkiego dogląda, przyodziewa syna należycie, zabezpiecza jego ręce i wreszcie na koniec obdarza go pocałunkiem. Po zakończeniu obrzędów święceń czterech nowych prezbiterów dołączyło do koncelebry Liturgii Eucharystycznej pod przewodnictwem biskupa. Podziękowanie w imieniu rodziny zakonnej redemptorystów za udzielenie daru sakramentu święceń o. biskupowi Antoniemu Pacyfikowi złożył o. Zdzisław Klafka. Zwracając się do prezbiterów, o. Prowincjał powiedział: „Chrystus Pan wzywa Was dzisiaj, abyście w dzisiejszym świecie – nacechowanym atmosferą zeświecczenia i pogoni za konsumpcją – mieli odwagę wypłynąć na głębię, polegając na Jego słowie”. Prosił, aby nigdy nie zapomnieli, że zostali ustanowieni z Bożej woli świadkami i szafarzami Bożego miłosierdzia. Życzył, by jedyną ich radością było „wypełnianie zbawczej woli Ojca, jaką jest jego pragnienie, aby wszyscy osiągnęli zbawienie”. To wieczne zbawienie wielu ludzi zależy zaś od wierności w ukazywaniu Chrystusa słowem i życiem. „Wielka jest doprawdy tajemnica, której szafarzami zostaliście ustanowieni. Jest to tajemnica bezgranicznej miłości, bo Chrystus umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował”. Wdzięczność za dar Chrystusowego kapłaństwa w imieniu neoprezbiterów wyraził o. Ireneusz Byczkiewicz. Odpowiadając na słowa redemptorystów, o. biskup Antoni Pacyfik Dydycz powiedział, że był podczas liturgii w tuchowskim Sanktuarium uczestnikiem „jednej z najwspanialszych Wigilii Zesłania Ducha Świętego”. „Chóry śpiewały w tylu językach (mowa o scholi braci studentów obu obrządków), że powtórzyły się Zielone Świątki sprzed dwóch tysięcy lat” – zażartował. Biskup Antoni podzielił się również osobistym świadectwem dziękując za wspomnienie w Litanii do Wszystkich Świętych błogosławionego redemptorysty o. biskupa Mikołaja Czarneckiego z Ukrainy, który w 1940 roku, w konspiracji wyświęcił dla niego bardzo ważnego kapłana obrządku bizantyjskiego. Uroczystości zakończył śpiew ku czci Matki Bożej, która jest szczególną patronką naszego zgromadzenia.