Świadkowie Tajemnicy Eucharystii

Ojciec Józef Maria Cassant (1878-1903), cysters

Przyszedł na świat 6 marca 1878 roku w Casseneuil (diecezja Agen) we Francji, w rodzinie sadowników. Pierwszą naukę pobierał w szkole prowadzonej przez Braci Szkolnych św. Jana de la Salle w tej samej miejscowości. Zarówno tutaj, jak i w rodzinie otrzymał solidną formację chrześcijańską. Za radą opiekuna studiów, po okresie próbnym spędzonym przy parafii, 5 grudnia 1894 roku wstąpił do opactwa cystersów Santa Maria del Deserto w diecezji Tuluza. Mimo ogromnych wymagań twardego życia w nowicjacie Józef nigdy nie narzekał. Był zawsze zadowolony, a uśmiech niemal nie znikał z jego twarzy. Pomagało mu w tym nabożeństwo Drogi Krzyżowej, którą jako młody zakonnik praktykował bardzo często. Nadto ascetyczne praktyki "drogi Serca Jezusowego", zaszczepione mu przez mistrza nowicjatu o. Andre Maleta, przeżywał zawsze z niezwykłym spokojem, nadzieją i miłością. Był świadomy swoich braków i słabości, dlatego zawsze liczył na pomoc Jezusa, który - ukryty w Najświętszym Sakramencie - stał się jego prawdziwą siłą. Z wdzięczności postanowił całkowicie oddać się Chrystusowi. Jego hasło brzmiało: "Wszystko dla Jezusa, wszystko dla Maryi". 12 października 1902 roku przyjął święcenia kapłańskie. Niemal w tym samym czasie lekarz stwierdził u niego zaawansowaną gruźlicę. Młody kapłan przyjął tę wiadomość ze spokojem i postanowił swoje cierpienie złączyć z Męką Chrystusa. Za radą przełożonych wyjechał na siedem tygodni na odpoczynek do domu rodzinnego. Po powrocie do klasztoru od razu trafił do szpitala. Choroba postępowała coraz szybciej. Wtedy to o. Józef Cassant prosił w modlitwie: "Gdy nie będę już mógł sprawować Mszy Świętej, Panie Jezu, zabierz mnie z tego świata...". Zmarł 17 lipca 1903 roku.

Karol I Habsburg (1877-1922), ostatni cesarz Austrii i król Węgier

Urodził się 17 sierpnia 1887 roku na zamku w Persenbeug nad Dunajem w Dolnej Austrii. Jego rodzicami byli: arcyksiążę Otto i księżniczka Maria Józefa z Saksonii, córka ostatniego króla Saksonii. Karola wychowywano świadomie w duchu katolickim. Pewna grupa ludzi od dzieciństwa modliła się za niego, ponieważ jedna zakonnica stygmatyczka przepowiedziała, że będzie wiele cierpiał i napotka w życiu wiele trudności. Od młodości cechowała Karola wielka miłość do Eucharystii i nabożeństwo do Serca Jezusowego. Wszystkie ważne decyzje podejmował na modlitwie. 21 października 1911 roku ożenił się z księżniczką Zittą z rodu Burbonów z Parmy. W ciągu 10 lat ich szczęśliwego i przykładnego pożycia małżeńskiego urodziło się im ośmioro dzieci. 28 czerwca 1914 roku, po śmiertelnym zamachu dokonanym w Sarajewie na arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, Karol został następcą tronu Austro-Węgier, zaś 21 listopada 1916 roku, po śmierci cesarza Franciszka Józefa, cesarzem Austrii. 30 listopada 1916 roku został koronowany na króla Węgier. Obejmując tron w czasie I wojny światowej, jako główny cel postawił sobie troskę o pokój, dlatego jako jedyny z odpowiedzialnych osób poparł pokojowe starania Papieża Benedykta XV. Wszystkie jego działania oparte były na katolickiej nauce społecznej. Choć to właśnie jego postawa umożliwiła przejście do powojennego porządku bez wojny domowej, został ze swojej ojczyzny wypędzony i zesłany na Maderę. Ponieważ swoją koronę traktował jako znak woli Bożej, nie abdykował. Na Maderze mieszkał z rodziną w wilgotnym domu, skutkiem czego nabawił się choroby. Przyjął ją jednak jako ofiarę za pokój i jedność swoich narodów. Znosił swoją dolę bez skarg, przed śmiercią przebaczając wszystkim, którzy mu zawinili. Zmarł 1 kwietnia 1922 roku z oczyma utkwionymi w Najświętszy Sakrament. Motto jego życia - jak wyznał na łożu śmierci - brzmiało: "Wszystkimi siłami starać się jasno poznać wolę Bożą i ją wypełnić, i to w sposób jak najdoskonalszy". Ostatni cesarz Austrii pochowany został w kościele Nossa Senhora do Monte w Funchal. Wniosek o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Karola Habsburga wniósł już w 1923 roku późniejszy prezydent Austrii Wilhelm Miklas.