Biskupi polscy o kapłaństwie

Arcybiskup Józef Michalik w katedrze przemyskiej mówił o potrzebie całkowitego zjednoczenia kapłana z Chrystusem i Kościołem. Podkreślił, że kapłan jest tylko narzędziem „wypożyczającym" Jezusowi ręce, usta i serce, ale właśnie dzięki temu, mocą Chrystusa, kapłaństwo może być skuteczne. Podkreślił potrzebę posłuszeństwa Kościołowi, papieżowi i biskupom „w zbuntowanym, hardym i rozbrykanym świecie". Wskazał na Chrystusa, który stał się posłuszny, aż do śmierci krzyżowej. Wymieniał też konieczność życia w czystości, która jest znakiem w czasach „zalewającego nas erotyzmu" oraz potrzebę modlitwy w świecie rachunków materialnych i wyścigu do sukcesów. „Bez modlitwy nie można realizować ani pełnego człowieczeństwa, ani kapłaństwa”. „Pamiętajmy, że o Bogu najwięcej dowiadujemy się na klęczkach” - mówił metropolita przemyski. Przypomniał również o wezwaniu wszystkich do świętości. Polega to na czymś zupełnie prostym: żyć w obecności Boga, pełnić Jego wolę i szukać jej w każdym człowieku i każdej życiowej sytuacji: „Jeśli nie widzę woli Boga tu gdzie jestem, nigdy jej nie znajdę". Abp Michalik Wymienił trzy warunki, niezbędne dla tych, którzy chcą dążyć do świętości: prawda o sobie i nawrócenie, siła woli i wewnętrzna dynamika w walce ze słabością oraz pokora. Arcybiskup Damian Zimoń, metropolita katowicki, zastanawiał się czy księża głoszą Dobrą Nowinę w sposób wystarczająco radykalny? Jako przykłady radykalnego głoszenia nauki Chrystusa przedstawił katowickich biskupów, wygnanych w czasach stalinowskich z diecezji za obronę katechezy szkolnej, a także Jana Pawła II. Jego gorliwość apostolską katowicki metropolita wiązał z Jego wiarą, która - jak świadczy Benedykt XVI - była świadoma, silna oraz wolna od lęku i kompromisów. Biskup Płocki Stanisław Wielgus w swojej homilii podkreślał, że kapłanem jest się zawsze i wszędzie i że od duchowego ojcostwa nie ma urlopu. „Nie może być w naszym życiu rozdziału między tym co Chrystusowe, a tym, co prywatne". Zaznaczył przy tym, że wszystkich kapłanów - niezależnie od pełnionych funkcji - winno łączyć naśladowanie Chrystusa, zwłaszcza w ofiarowaniu samego siebie Bogu. Kaznodzieja przywołał także słowa, wypowiadane przez biskupa w momencie udzielania święceń kapłańskich: „Rozważaj, co będziesz czynił, naśladuj to, czego będziesz dokonywał i prowadź życie zgodne z tajemnicą Krzyża Pańskiego". Zwrócił uwagę, że istotą kapłaństwa jest ofiara, zaś życie kapłana powinno być jak świeca, spalana w służbie bliźnim. „Jaka jest tymczasem nasza gotowość do ofiary z własnego życia? Czy nie jesteśmy przypadkiem za wygodni? Czy kapłaństwa nie traktujemy jako kariery?" - pytał bp Wielgus, podkreślając jednocześnie, że powyższych obaw nie wolno uogólniać. Arcybiskup Stanisław Gądecki wezwał kapłanów do życia zgodnego z Ewangelią. Zauważył, że wielu współczesnych ludzi wytwarza sobie obraz Chrystusa i Kościoła przede wszystkim obserwując życie kapłanów. „Jest więc coraz bardziej konieczne, by dzięki świadectwu prawdziwie ewangelicznego życia byli oni przejrzystym obrazem Chrystusa Kapłana". Metropolita Poznański apelował również do księży, by pielęgnowali miłość bliźniego, dodając, że będzie ona konieczna zawsze niezależnie od sytuacji ustrojowej i rozwiązań społecznych. „Nie ma takiego sprawiedliwego porządku państwowego, który mógłby sprawić, że posługa miłości stałaby się zbyteczna" - powiedział abp Gądecki.