Watykan: Papieska katecheza o prymacie piotrowym

Papież kontynuował w ten sposób rozpoczęte na wiosnę br. rozważania nt. Kościoła, jego struktury i duchowości. Zwracając się do Polaków wyraził radość, że w naszym kraju zachowuje się "tradycję nabożeństw czerwcowych ku czci Bożego Serca". Oto polski tekst katechezy papieskiej: Drodzy bracia i siostry, powracamy do cotygodniowych katechez, które rozpoczęliśmy tej wiosny. W ostatniej z nich, piętnaście dni temu, mówiłem o Piotrze jako pierwszym Apostole; dzisiaj chcemy powrócić jeszcze raz do tej wielkiej i ważnej postaci Kościoła. Ewangelista Jan, opowiadając o pierwszym spotkaniu Jezusa z Szymonem, bratem Andrzeja, odnotowuje wyjątkowy fakt: Jezus, "wejrzawszy na niego rzekł: «Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas» - to znaczy: Piotr" (J 1, 42). Jezus nie miał zwyczaju zmieniać imion swoim uczniom. Jeżeli pominiemy przydomek "synowie gromu", zastosowany w ściśle określonych okolicznościach wobec synów Zebedeusza (por. Mk 3, 17) i nigdy więcej już nie użyty, nie nadał On nigdy nowego imienia żadnemu ze swych uczniów. Uczynił to jednak w przypadku Szymona, nazywając go Kefas, imieniem, które przetłumaczono później na grecki jako Petros i na łacinę w formie Petrus. Zostało ono przełożone zresztą właśnie dlatego, że było nie tylko imieniem; było "zadaniem", jakie Petrus otrzymywał tym samym od Pana. Nowe imię Petrus powróci wielokrotnie w Ewangelii i w końcu zastąpi pierwotne imię Szymon. Fakt ten nabiera szczególnej wagi, kiedy pamięta się, że w Starym Testamencie zmiana imienia była zwykle zapowiedzią powierzenia jakiejś misji (por. Rdz 17, 5; 32, 28 i n. itd.). W istocie wiele oznak świadczy o zamiarze nadania Piotrowi przez Chrystusa szczególnego znaczenia w łonie Kolegium Apostolskiego: w Kafarnaum Mistrz zatrzymuje się w domu Piotra (Mk 1, 29); kiedy tłum napiera na Niego na brzegu jeziora Genezaret, z dwóch łodzi przycumowanych tam Jezus wybiera łódź Szymona (Łk 5,3); gdy w szczególnych okolicznościach Jezus każe, aby towarzyszyło mu tylko trzech uczniów, Piotr wymieniany jest zawsze jako pierwszy z tej grupy: tak było w przypadku wskrzeszenia córki Jaira (por. Mk 5, 37; Łk 8, 51), w czasie Przemienienia (por. Mk 9, 2; Mt 17, 1; Łk 9, 28), wreszcie podczas konania w Getsemani (por. Mk 14, 33; Mt 16, 37). I dalej: do Piotra zwracają się poborcy daniny na potrzeby świątyni, a mistrz płaci tylko za siebie i za niego (por. Mt 17, 24-27); Piotrowi jako pierwszemu umywa On nogi podczas Ostatniej Wieczerzy (por. J 13, 6) i za niego wyłącznie modli się, aby nie zabrakło mu wiary i mógł utwierdzać w niej w przyszłości innych uczniów (por. Łk 22, 30-31).