Zakopane: Znikną witraże z krzyża na Giewoncie

Krzyż na Giewoncie jest symbolem ważnym nie tylko dla górali, ale dla wiernych w całym kraju. Tu rokrocznie pielgrzymują wierni z Tatrzańskiej Parafii Świętego Krzyża, tu w zeszłym roku z Helu dotarła Pierwsza Piesza Pielgrzymka Kaszubów. "W dobrej wierze pięć lat temu ozdobiono krzyż witrażami o tematyce religijnej. Niestety, nie zdawano sobie sprawy, jak bardzo mogą one narazić konstrukcję krzyża na zniszczenie" - mówi pracownik Tatrzańskiego Parku Narodowego. Każdy element przypięty do ramion krzyża działa na ponadstuletnią konstrukcję jak żagiel. Silny wiatr powoduje wielkie naprężenia w podstawie krzyża. W pęknięcia dostaje się woda, która zamarza i rozsadza beton. Dlatego dla dobra krzyża te elementy zdobnicze powinny jak najszybciej zniknąć, żeby nie doszło do tragedii. Podobnego zdania, choć z zupełnie innych przyczyn jest ks. Stanisław Szyszka, proboszcz parafii Świętego Krzyża w Zakopanem. Jest on przeciwny przyczepianiu ozdób czy flag do krzyża, który jest symbolem religijnym. Na przełomie XIX i XX wieku, z inicjatywy ks. Kazimierza Kaszelewskiego, mieszkańcy Zakopanego postanowili postawić na Giewoncie krzyż, który z biegiem czasu stał się symbolem wiary tutejszego ludu. Metalową konstrukcję siedemnastometrowego krzyża wykonano w fabryce Góreckiego w Krakowie. Około 400 elementów konstrukcji dostarczono koleją do Zakopanego, gdzie w lipcu 1901 r. 250 osób, najpierw konnymi furmankami, a następnie na własnych barkach, wniosło wszystkie potrzebne materiały na szczyt. Po dwóch tygodniach pracy krzyż umocowano w skale. 19 sierpnia 1901 r. w obecności 300 osób ks. Władysław Bandurski, kanclerz Kurii Biskupiej w Krakowie, poświęcił efekt góralskiej pracy. 9 marca 1980 r. Jan Paweł II przemawiając w Rzymie do pielgrzymów z Zakopanego powiedział: "Ten krzyż na Giewoncie jest jakby zwieńczeniem wielkiej Świątyni Tatr, Świątyni Podhala, a poniekąd to i Świątyni całej naszej Ojczyzny. Ten krzyż i te świątynie ja noszę w pamięci i w sercu. Nigdy ich już z pamięci i z serca nie stracę, bom tak bardzo wrósł w tę ziemię, w te góry i w tych ludzi".