W niedzielę beatyfikacja francuskiej klaryski

Jeanne Germaine Castang urodziła się w roku 1878 w wiosce Nojals, w regionie Akwitania na południowym zachodzie Francji. Pochodziła z niezamożnej rodziny. Od czwartego roku życia miała sparaliżowaną nogę po przejściu choroby Heinego-Medina. Mimo cierpień odznaczała się radosną postawą. Brała czynny udział w życiu parafii. Od najmłodszych lat ofiarnie pomagała rodzicom i rodzeństwu w zdobywaniu środków do życia. W intencji rodziny ofiarowała życie Bogu. Krótko potem jej ojciec otrzymał skromną pracę w Bordeaux i tam przeniósł się z całą rodziną. Dziewczynka miała wtedy 12 lat. Dwa lata później straciła matkę. Zmarło jej też troje rodzeństwa. Opiekowała się dwiema młodszymi siostrami. Jeanne Germaine pragnęła zostać zakonnicą, ale w klasztorach, do których się zgłaszała, odmawiano jej przyjęcia z powodu kalectwa. Wreszcie, gdy miała 18 lat, przyjęły ją klaryski w Bordeaux. Po 5 miesiącach postulatu rozpoczęła nowicjat, przyjmując imię Marii Celiny od Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny. Wkrótce zapadła na gruźlicę. Znosiła chorobę, dając świadectwo głębokiej wiary i miłości bliźniego. Uwidoczniło to jej duchową dojrzałość. Za dyspensą arcybiskupa Bordeaux skrócono jej nowicjat do 4 miesięcy i pozwolono złożyć śluby zakonne. Zmarła dwa miesiące później – 30 maja 1897 roku. O aktualności przesłania przyszłej błogosławionej mówi o. Gianni Califano OFM, wicepostulator generalny Zakonu Braci Mniejszych: „Siostra Maria Celina przeżywała w zakonie i bardziej jeszcze w swojej rodzinie «małą drogę» świętości. Przypomina to duchowość św. Teresy od Dzieciątka Jezus, jej współczesnej – starszej od niej o 5 lat, a zmarłej w tym samym roku co ona. Sądzę, że jej ludzka i duchowa droga ma nieprzemijający urok. Zachęca, by odrzucać wszelkie fałszywe kryteria oceny, jakie proponuje świat, i całkowicie zaufać planowi Bożemu. Mała klaryska z Bordeaux daje z mocą świadectwo, że «Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców. Wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć; i to, co wzgardzone, by to co jest, unicestwić – tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga»”.