Audiencja ogólna: Katecheza o Triduum Sacrum

Publikujemy cały tekst nauczania papieskiego: Drodzy bracia i siostry, dotarliśmy do wigilii Triduum Paschalnego. Najbliższe trzy dni nazywane są powszechnie „wielkimi”, ponieważ pozwalają nam przeżywać na nowo centralne wydarzenie naszego Odkupienia; prowadzą nas bowiem do samej istoty wiary chrześcijańskiej: męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Są to dni, które moglibyśmy uznać za jeden dzień: stanowią one serce i sedno całego roku liturgicznego, jak również życia Kościoła. Na zakończenie drogi wielkopostnej my także przygotowujemy się, by wejść w ten sam klimat, który Jezus przeżywał wówczas w Jerozolimie. Chcemy obudzić w sobie żywe wspomnienie cierpień, jakie Pan znosił za nas i przygotować się do obchodzenia z radością w najbliższą niedzielę „prawdziwej Paschy, którą Krew Chrystusa okryła chwałą, Paschy, w którą Kościół obchodzi Święto, będące początkiem wszystkich świąt”, jak mówi Prefacja na dzień Wielkanocy w obrzędzie ambrozjańskim. Jutro, w Wielki Czwartek, Kościół wspomina Ostatnią Wieczerzę, podczas której Pan w wigilię swej męki i śmierci ustanowił Sakrament Eucharystii i Kapłaństwa służebnego. W tę samą noc Jezus pozostawił nam przykazanie nowe, „mandatum novum” – przykazanie miłości braterskiej. Przed wkroczeniem w Triduum Sacrum, ale już w ścisłym związku z nim, odbędzie się jutro rano w każdej wspólnocie diecezjalnej Msza św. Krzyżma, podczas której biskup i kapłani diecezjalnego prezbiterium odnawiają obietnice święceń. Poświęcone też zostają oleje do sprawowania Sakramentów: olej katechumenów, olej chorych i krzyżmo święte. Jest to wyjątkowo ważna chwila w życiu każdej wspólnoty diecezjalnej, która gromadząc się wokół swego Pasterza, umacnia swą jedność i swą wierność Chrystusowi, jedynemu Najwyższemu i Wiecznemu Kapłanowi. Wieczorem, podczas Mszy in Cena Domini, wspomina się Ostatnią Wieczerzę, kiedy Chrystus dał się nam wszystkim jako pokarm zbawienia, jako lekarstwo na nieśmiertelność: jest to tajemnica Eucharystii, źródła i szczytu chrześcijańskiego życia. W tym sakramencie zbawienia Pan ofiarował i urzeczywistnił dla tych wszystkich, którzy wierzą w Niego, najgłębszą z możliwych jedność między naszym a swoim życiem. W tym jakże wymownym i pełnym pokory geście obmycia nóg zostaliśmy wezwani do pamiętania o tym, jak wiele Pan uczynił swoim Apostołom: umywając im nogi, ogłosił w sposób konkretny prymat miłości, miłości, która staje się służbą aż po dar z samego siebie, uprzedzając nawet tym samym najwyższą ofiarę z własnego życia, którą złoży dzień później na Kalwarii. Zgodnie z piękną tradycją wierni kończą Wielki Czwartek czuwaniem modlitewnym i adoracją eucharystyczną, aby w sposób jeszcze bardziej intymny przeżyć konanie Jezusa w Getsemani. Wielki Piątek to dzień wspomnienia męki, ukrzyżowania i śmierci Jezusa. W tym dniu liturgia Kościoła nie przewiduje sprawowania Mszy św., ale wspólnota chrześcijańska gromadzi się, by rozważać wielką tajemnicę zła i grzechu, które gnębią ludzkość, aby w świetle Słowa Bożego i za pomocą wzruszających gestów liturgicznych przypomnieć sobie cierpienia Pana, które odpokutowują to zło. Po wysłuchaniu opowieści o męce Chrystusa wspólnota modli się o wszystkie potrzeby Kościoła i świata, wielbi Krzyż i przystępuje do Eucharystii, spożywając hostie przechowane z Mszy in Cena Domini z poprzedniego dnia.