Islam w USA
Afroamerykański islam w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej obejmuje kilka ugrupowań. Należą one do dwóch głównych ruchów, znanych pod nazwą: „Lud Islamu" (The Nation of Islam) i „Czarni Muzułmanie" (Black Muslims). Mimo iż często używa się ich zamiennie, oba ruchy różnią się między sobą, a ich członkowie znajdują się w konflikcie.
Na początku XX wieku grupa czarnych Amerykanów przyjęła islam. Muzułmanie jawili im się jako braterska wspólnota przekraczająca granice rasowe i etniczne w przeciwieństwie do chrześcijaństwa, które z kolei kojarzyli z religią białych ciemiężycieli. Wzrost liczby muzułmanów tego środowiska przyczynił się do powstania w latach 30. minionego stulecia jednego z najbardziej separatystycznych ruchów religijnych w Ameryce, „Ludu Islamu”. Mimo iż w oficjalnej nazwie pojawia się „islam”, jest to ugrupowanie nieortodoksyjne, wykorzystujące wprawdzie wiele elementów muzułmańskich, ale ideologicznie przepełnione czarnym rasizmem. Początki ugrupowania sięgają 1930 roku, kiedy w getcie Detroit pojawił się nieznany nikomu W. D. Fard Muhammad. Powołując się na Koran i Biblię, nawoływał do zjednoczenia i wyzwolenia czarnej społeczności. Głosił m.in., że Murzyni nie są prawdziwymi Amerykanami i dlatego nie muszą być lojalni wobec państwa. Odrzucał dominację białego człowieka i występował z ostrą krytyką chrześcijaństwa, wskazując, że prawdziwą religią jest ta, którą wyznaje czarna rasa. Zwolennicy nazywali go wielkim mahdim lub mesjaszem. Fard zniknął jednak w tajemniczych okolicznościach w roku 1934. Jego następcą został Robert Poole (1897-1975), znany jako Elijah Poole, a po przejściu na islam – Elijah Muhammad. To właśnie on nadał „Ludowi Islamu” jeszcze wyraźniejszy charakter separatystyczny. Między innymi dlatego uważa się go za rzeczywistego założyciela murzyńsko-islamskiego ruchu narodowego. Jego apokaliptyczne przesłanie zapowiadało kres białej rasy w Ameryce i powstanie prawdziwej wspólnoty „czarnego narodu wybranego”. W głoszonych teoriach Elijah Muhammad podkreślał polityczny, ekonomiczny i religijny ucisk, który prowadził czarną społeczność do zubożenia i uzależnienia. Jednocześnie jego przesłanie dawało biednym i bezrobotnym poczucie przynależności do wspólnoty, w której podkreślano wartości rodzinne i w purytański sposób egzekwowano dyscyplinę, pracowitość i oszczędność. We wspólnocie tej obowiązywał także ostry zakaz uprawiania hazardu oraz spożywania alkoholu, narkotyków i wieprzowiny. Wiele elementów „Ludu Islamu” odbiegało jednak od ortodoksyjnych zasad i rytuałów islamskich.
Przyjęto nowe normy dla etykietowania miodu, soków i dżemów
