Nowy rektor Polskiego Papieskiego Instytutu Kościelnego w Rzymie

Ustępujący rektor, ks. dr Grzegorz Kaszak, który pełnił tę funkcję od 2002 roku, a od blisko 10 lat pracował w Papieskiej Radzie ds. Rodziny, jesienią ubiegłego roku został mianowany sekretarzem tej dykasterii watykańskiej. Wówczas zrezygnował z funkcji rektora, a biskupi polscy podczas 343. zebrania plenarnego w marcu br. wytypowali na to stanowisko ks. dr. Bogusława Kośmidera. W uroczystość św. Wojciecha, 23 kwietnia br. Stolica Apostolska zatwierdziła wybór ks. Kośmidera na 6-letnią kadencję rektora Polskiego Papieskiego Instytutu Kościelnego w Rzymie. Obowiązki rektorskie przejął on oficjalnie wczoraj wieczorem w Rzymie. Ks. dr Bogusław Kośmider urodził się 9 czerwca 1966 r. w Dynowie na Podkarpaciu. Święcenia kapłańskie z rąk metropolity przemyskiego abp. Józefa Michalika przyjął 19 czerwca 1993 r. Po czteroletnim wikariacie w dwóch parafiach, w 1997 r. rozpoczął studia z teologii na Papieskim Uniwersytecie Santa Croce w Rzymie. Dwa lata później uzyskał tytuł licencjata, a w 2002 r. obronił pracę doktorską. W 2001 r. rozpoczął kurs doktorancki z bioetyki w Papieskim Ateneum "Regina Apostolorum". Decyzją metropolity przemyskiego w 2003 r. powrócił do Polski i został wikariuszem parafii archikatedralnej w Przemyślu. Rok później, po wyborze abp. Józefa Michalika na przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, został jego sekretarzem w warszawskim biurze w Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski. Funkcję tę pełnił przez kolejne cztery lata. Polski Papieski Instytut Kościelny przy via Pietro Cavallini 38 jest domem formacyjnym dla księży studentów, którzy zostali skierowani przez biskupów lub przełożonych zakonnych na studia kościelne do Rzymu. W roku akademickim 2007/2008 mieszkało tu 57 księży studentów. Stali mieszkańcy Papieskiego Instytutu Polskiego to wspólnota sióstr służebniczek i braci zakonnych Serca Jezusowego, którzy pomagają rektorowi w prowadzeniu domu, oraz księża rezydenci i członkinie Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła, związanego z ruchem Światło-Życie. Polski Papieski Instytut Kościelny to instytucja kościelna pozostająca w szczególnej zależności od Stolicy Apostolskiej i poddanej władzy i nadzorowi Konferencji Episkopatu Polski. Za datę powstania Papieskiego Instytutu Polskiego uznaje się 19 marca 1910 roku; wówczas Kongregacja Konsystorialna wydała dekret Religioso Polonae gentis powołujący do życia tę polską placówkę kościelną. Powstała ona dzięki staraniom ówczesnego biskupa przemyskiego św. Józefa Sebastiana Pelczara, który 13 maja 1909 roku uzyskał od Papieża Piusa X pisemną aprobatę i błogosławieństwo. Powstanie polskiej placówki w Wiecznym Mieście stworzyło dla polskiego duchowieństwa – zarówno w ówczesnej sytuacji rozbiorów, jak i w później – szansę bliższych związków ze Stolicą Apostolską, możność podjęcia studiów na uniwersytetach rzymskich następnie powrotu do Ojczyzny z doświadczeniem pracy Kościoła w Europie Zachodniej. Instytut był też miejscem pobytu i różnorodnych spotkań biskupów polskich w Rzymie. Właśnie w tej placówce, założonej przez św. bp. Pelczara, toczyły się rozmowy nad projektem milenijnego listu z 1965 r. biskupów polskich do niemieckich ze słynnym „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”. W Instytucie odbywały się niektóre posiedzenia komisji wspólnej przedstawicieli Watykańskiego Sekretariatu Stanu i Episkopatu Polski, podczas których w drugiej połowie lat osiemdziesiątych omawiano relacje Kościoła i Państwa w tworzącej się nowej polskiej rzeczywistości.