Aureole - seria limitowana

Instrukcja Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych z 2007 roku przypominająca procedury była w szczególny sposób skierowana do osób prowadzących procesy w diecezjach. – Wiele Kościołów lokalnych nie ma jeszcze przygotowanych do tego osób, popełnia błędy. Dlatego Kongregacja doradza, wydaje instrukcje, by nie narażać rozpoczętych procesów na nieważność – tłumaczy o. Wiesław Bar. Benedykt XVI przeciął też dyskusje w dwóch sprawach. Po pierwsze przypomniał, że według prawa kanonicznego warunkiem rozpoczęcia procesu jest solidne sprawdzenie, czy kandydaci na ołtarze naprawdę cieszą się opinią świętości życia. Do wszczęcia procesu nie wystarcza, że osoby te wyróżniają się „spójnością ewangeliczną” i mają szczególne zasługi kościelne i społeczne. Zdaniem o. prof. Bara papież w ten sposób ustosunkował się do sugestii i wspólnot ludzi luźno związanych z Kościołem, by tytuł błogosławionego czy świętego nadawać także osobom zasłużonym dla spraw społecznych. Papież przypomniał też, że aby wynieść na ołtarze męczennika za wiarę, musi być rzetelnie wykazane, że prześladowca działał z nienawiści do wiary. To też jest pośrednia odpowiedź na dyskusje w kręgach kościelnych, by w procesach męczenników skupić się tylko na ich gotowości do złożenia życia w ofierze za wiarę, a nie na wykazaniu, że prześladowcy działali z nienawiści do wiary. Te sugestie po części wynikały z tego, że osobom prowadzącym w diecezjach procesy męczenników nazizmu i komunizmu, czyli prześladowcy zbiorowego, czasem trudno było wykazać nienawiść do wiary całego systemu z uwagi na wkraczanie w materię z zakresu ideologii i politologii. Tak według nieoficjalnych informacji miało się dziać i w Polsce. Wynoszenie na ołtarze męczenników było jednym z priorytetów Jana Pawła II - przypomina Czaczkowska. W sumie beatyfikował on 1032 i kanonizował 402 męczenników. Były wśród nich całe grupy, np. męczenników koreańskich, meksykańskich. To Jan Paweł II jako pierwszy wyniósł na ołtarze męczenników systemów totalitarnych – nazizmu i komunizmu. Np. św. Maksymilian Kolbe był beatyfikowany w 1971 roku jako świadek wiary, a kanonizowany w 1982 roku jako męczennik nazizmu. Jan Paweł II dużą wagę przywiązywał też do beatyfikacji i kanonizacji osób świeckich (beatyfikował np. pierwszą w historii parę małżonków Marię i Alojzego Quattrocchich) oraz osób z krajów, które do tej pory nie miały swoich błogosławionych. Nie dlatego, że nie było tam chrześcijan żyjących w sposób święty, ale jak np. mówi się w Australii, że daleko im do Rzymu (zawsze też łatwiej o kanonizację świętości osób duchownych z uwagi na zbieraną dokumentację i koszty procesu). – Jan Paweł II umiędzynarodowił nie tylko obsadę kurii rzymskiej, ale także katalog świętych. O ile od 1588, czyli od utworzenia kongregacji, do 1978 roku święci pochodzili z 26 narodów, o tyle Jan Paweł II dodał do nich 11 narodów. Beatyfikowani przez cztery wieki pochodzili z 34 nacji, po pontyfikacie Jana Pawła II – z 62 – wylicza o. Bar. Benedykt XVI nie ma priorytetów w sensie grup czy regionów. Co jest celem papieża, mówił w wywiadzie dla niemieckich mediów: „Poszczególne konferencje biskupie powinny dokonać wyboru, muszą zobaczyć, co jest odpowiednie dla nas, czy dana osoba ma naprawdę coś do powiedzenia, następnie powinny wskazać te postaci – niezbyt liczne – które wywarły głęboki wpływ. (...) nie można przesadnie obciążać ludzi, ale trzeba im ukazywać aktualne, wciąż inspirujące postaci”. Benedykt XVI nie chce wynosić na ołtarze zbyt wielu osób, by ich liczba „nie przygniatała” wiernych, ale by były to osoby z bardzo czytelnym przesłaniem. I na tym polega zasadnicza różnica w filozofii beatyfikacji i kanonizacji między Benedyktem XVI a Janem Pawłem II - podsumowuje publicystka Rzeczpospolitej.