Przemówienie Benedykta XVI na spotkaniu ekumenicznym

Drodzy bracia i siostry w Chrystusie! Gorąco dziękuję Bogu za to, że pozwolił mi spotkać się i modlić z wami wszystkimi, którzy przybyliście tutaj jako przedstawiciele różnych wspólnot chrześcijańskich Australii. Jestem wdzięczny bpowi Forsythowi i kard. Pellowi za słowa powitania i z radością witam was w imię Pana Jezusa, „kamienia węgielnego” i „domu Boga” (por. Ef 2, 19-20). Pragnę przesłać szczególne pozdrowienie kard. Edwardowi Cassidy’emu, byłemu przewodniczącemu Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan, który ze względów zdrowotnych nie może być tu dzisiaj z nami. Z wdzięcznością wspominam, z jak wielkim poświęceniem zabiegał o wzajemne zrozumienie między wszystkimi chrześcijanami i pragnę zachęcić wszystkich do zjednoczenia się ze mną w modlitwie o jego rychły powrót do zdrowia. Australia jest krajem, który cechuje wielka różnorodność etniczna i religijna. Imigranci docierają do wybrzeży tego wspaniałego kraju z nadzieją, że znajdą szczęście i możliwości pracy. Wasz kraj docenia także znaczenie prawa do wolności religijnej. Poszanowanie tego fundamentalnego prawa pozwala obywatelom postępować zgodnie z wartościami, które są głęboko zakorzenione w ich wierze, i tym samym wnosić wkład w dobro społeczeństwa. W ten sposób chrześcijanie współpracują, wraz z wyznawcami innych religii, w obronie ludzkiej godności i braterstwa między narodami. Australijczycy wysoko sobie cenią serdeczną i szczerą rozmowę. Bardzo dobrze służy to ruchowi ekumenicznemu. Przykładem może być Umowa podpisana w 2004 r. przez członków Krajowej Rady Kościołów Australii. Dokument ten uznaje wspólny wkład Kościołów, wskazuje cele i wyodrębnia punkty zbieżne, nie zapominając o różnicach. Takie podejście ukazuje, że nie tylko możliwe jest sformułowanie konkretnych rezolucji, służących owocnej współpracy w dniu dzisiejszym, ale także potrzebę kontynuowania cierpliwej dyskusji na temat różnic teologicznych. Niech w czasie waszych rozmów, toczących się w Radzie Kościołów i na innych lokalnych forach, dodaje wam sił świadomość waszych dotychczasowych osiągnięć. W tym roku obchodzimy dwutysięczną rocznicę urodzin św. Pawła, który niestrudzenie zabiegał o jedność pierwotnego Kościoła. W wysłuchanym przez nas przed chwilą fragmencie Pisma Świętego Paweł przypomina nam, jak niezwykłą łaskę otrzymaliśmy, kiedy przez sakrament chrztu staliśmy się członkami ciała Chrystusa. Sakrament ten, który jest bramą do Kościoła i „węzłem jedności” dla każdego, kto dzięki niemu ponownie się narodził (por. Unitas redintegratio, 22), jest więc punktem wyjścia całego ruchu ekumenicznego. Nie jest on jednak celem ostatecznym. Ostatecznym celem, do jakiego zmierza droga ekumeniczna jest wspólne sprawowanie Eucharystii (por. Ut unum sint, 23-24; 45), którą Chrystus powierzył apostołom jako par excellence sakrament jedności Kościoła. Chociaż wciąż istnieją przeszkody, które trzeba pokonać, możemy być pewni, że sprawowana pewnego dnia wspólna Eucharystia może tylko umocnić nasze postanowienie wzajemnej miłości i służby, na wzór naszego Pana: bowiem nakaz Jezusa – „to czyńcie na moją pamiątkę” (Łk 22, 19) – jest w istocie związany z Jego wezwaniem, byśmy sobie ”nawzajem umywali nogi” (J 13, 14). Dlatego też szczery dialog na temat miejsca Eucharystii – ożywiany przez nowe i uważne odczytanie Pisma Świętego, tekstów patrystycznych i innych dokumentów, które powstały na przestrzeni dwóch tysięcy lat historii chrześcijaństwa (por. Ut unum sint, 69-70) – bez wątpienia przyczyni się do postępu ruchu ekumenicznego i ujednolici świadectwo, jakie składamy światu.